death at a funeral (2007)

İnsan, cenaze töreninde ne kadar gülebilir ki? İşte bunu öğrenmenin cevabı Death at a Funeral. Dean Craig’in yazdığı frank Oz’un yönettiği 2007 yapımı bir film.

Babalarının cenaze töreninde aslında babalarının bir gay olduğunu öğrenen iki kardeş, ilk başta buna inanmazlar fakat bunu iddia eden yabancı gay babalarının eşi olunca işler karışır. Babalarının bu sırrını saklamaya çalışan kardeşler, kafası güzel bir adam, sorunlu aileler ve yaşlılar derken, kendilerini keşmekeşin içinde bulurlar. Kaçık bir konu, uçuk bir film.

Eğlence tufanı ve kahkaha. Buyurun cenaze namazına!

http://www.imdb.com/title/tt0795368/

devamı...

natural born killers (1994)

“Herkesin içinde bir şeytan vardır. Bazıları bunu saklar, bazıları ortaya koyar. Bu onların kötü olduğu anlamına gelmez.”

Hikâyesi Quentin Tarantino’ya ait, senaryosu ve yönetmenliği Oliver Stone’a ait olan 1994 yapımı, şiddetin kötülüğünü şiddetle anlatan garip bir film. Absürt bir aşk hikayesi ve doğuştan katil olanlar.

Film çekildikten sonra Tarantino ile Stone arasında bir sürtüşme ortaya çıkmış, Tarantino filmi beğenmemiş ve daha neler. Tartışmalar çok da gereksiz, çünkü filmi beğenmek seyircinin işi ve filmin Tarantino tarafından beğenilmemesi de an itibari ile pek bir şey ifade etmiyor. Stone hayranları “madem filmi beğenmedi o zaman o çekseydi” dese de bu tartışmalardan çok filmi izlemek daha akıllıca ve seyirciye sözü bırakmak yapılması gereken tek sonuç.

7.1 IMDb puanlı film 118 dakika uzunluğunda. Filmin yıldızları ise Woody Harrelson, Juliette Lewis, Robert Downey Jr. ve Tommy Lee Jones.

http://www.imdb.com/title/tt0110632/

devamı...

to each his own cinema (2007)

To Each His Own Cinema (Chacun son cinéma), Cannes Film Festivali’nin 60. yılı için 36 yönetmenin çektiği 34 kısa filmden oluşan 2007 Fransız yapımı bir başyapıt. Kısa filmlerin her biri yaklaşık 3 dakika. Anlattıkları şey ise sinema. Herkesin kendi sineması, herkesin kendi dünyası. 5 kıta, 25 ülkeden yönetmenler.

İşte o yönetmenler ve kısa filmleri:

 1. Raymond Depardon – Cinéma d'été (Open-Air Cinema)

 2. Takeshi Kitano – One Fine Day

 3. Theo Angelopoulos – Trois minutes (Three Minutes)

 4. Andrei Konchalovsky – Dans le noir (In the Dark)

 5. Nanni Moretti – Diaro di uno spettatore (Diary of a Moviegoer)

 6. Hou Hsiao-hsien – The Electric Princess House

 7. Jean-Pierre and Luc Dardenne – Dans l'obscurité (Darkness)

 8. David Lynch – Absurda

 9. Alejandro González Iñárritu – Anna

10. Zhang Yimou – En regardant le film (Movie Night)

11. Amos Gitai – Le Dibbouk de Haifa (The Dybbuk of Haifa)

12. Jane Campion – The Lady Bug

13. Atom Egoyan – Artaud Double Bill

14. Aki Kaurismäki – La Fonderie (The Foundry)

15. Olivier Assayas – Recrudescence (Upsurge)

16. Youssef Chahine – 47 ans après (47 Years Later)

17. Tsai Ming-liang – It's a Dream

18. Lars von Trier – Occupations

19. Raoul Ruiz – Le Don (The Gift)

20. Claude Lelouch – Cinéma de boulevard (The Cinema Around the Corner)

21. Gus Van Sant – First Kiss

22. Roman Polanski – Cinéma érotique

23. Michael Cimino – No Translation Needed

24. David Cronenberg – At the Suicide of the Last Jew in the World in the Last Cinema in the World

25. Wong Kar Wai – I Travelled 9000km To Give It To You

26. Abbas Kiarostami – Where Is My Romeo?

27. Bille August – The Last Dating Show

28. Elia Suleiman – Irtebak (Awkward)

29. Manoel de Oliveira – Rencontre unique (Sole Meeting)

30. Walter Salles – À 8.944km de Cannes (5.557 Miles From Cannes)

31. Wim Wenders – War in Peace

32. Chen Kaige – Zhanxiou Village

33. Ken Loach – Happy Ending

34. Joel and Ethan Coen – World Cinema

http://www.imdb.com/title/tt0973844/

devamı...

blue velvet (1986)

Isabella Rossellini, Kyle MacLachlan, Dennis Hopper ve Laura Dern. 1986 yapımı bir David Lynch filmi.

Çim arazide bulunan bir insan kulağı, bunu araştırmak isteyen kolej öğrencisi ve ona yardım eden şerifin kızı, yeraltından bilmeceler, şiddet, cinayet, tecavüz ve uyuşturucu. Bataklıklar prensi ve mazoşist, sadist ve anlamsızlıklar bütünü.

David Lynch filmlerini anlamaya çalışanlar ve anlayanlar ve anlayamayanlar. İzlenmesi gereken ve anlamakta çok da zorlanılmayacak bir film. Filmi izledikten sonra “oh be bunu anladım” deyip mutlu bile olabilirsiniz.

Yaz gecelerinde söylenen “blue velvet” şarkısı. Film IMDb’den ortalama 56bin kişinin oylamasıyla 7.8 puan almış ve metascore’u 75/100.

http://www.imdb.com/title/tt0090756/

devamı...

süt içinde balık kraker

Tutulmamış yeminler, yıkanmamış cesetler, kesilmemiş saçlar var yanı başımda, gece saatlerden çoktan sabaha yenik, ay ışıkları güneş doğana kadar aydınlatırken dünyayı, yukarılarda yer değiştiren yıldızlar, uzaklarda gemiler var okyanusları acıtan, yunuslar var trafik lambalarında, çizgiler her yerde, sağda ve solda, yukarıda ve aşağıda, fark ettiğimi biliyor herkes, benim yaptığım apaçık, yine de sorguya çekilenler ve kafa karıştıranlar, an denen kavram ilerlerken hiç durmadan, dairenin içinde kalanlar ve dışındakiler, serbest kalanlar sevinçten ağlarken dışarılarda bir yerlerde baykuşlar ötüyor kulak zarını çizerek, yelkovanlar sevişedursun akrep sokmalarında, yeminler üstüne yeminler ediliyor tutulmayacakları bilindiği halde, sadece cesetlerin arkasında duranlar ağlıyor, yıkamak ve çörek otu dökmek için sıraya girmişler, yavaş yavaş ağaran gökyüzüne inat ay var uzaklarda, saçlar belden aşağıda, kırıklar aldırılıyor, sabahlar çoktan öldü, galibiyet ayın elinde, yıldızlar sevinçlerinden ne yapacaklarını şaşırmış, bir o tarafa, bir bu tarafa, okyanusun kalbinde kan bürüyen tonlar ağırlığında gemiler var yük taşıyan, binlerce yunusun katili oluvermişler şimdiden, sağa tehlikeli virajlar ve sola, kasisler var durmadan, zaman şişede durduğu gibi durmuyor, aktıkça akıyor toprağa, yeşilliklerin sebebi zaman, dışarılarda hâlâ sesler var, baykuşlar bayanlarını arayadursunlar, gagalarında sallanan solucanlar, sadece düşüne durun siz, herkimseniz, ne anlattı şimdi bu deyip, gelmişimi ve geçmişimi, yapabilirsiniz, elimde bir kalem ve bir kâğıt, çizdikçe çiziyorum yusyuvarlak bir daire, para koyup çizsem bu kadar zorlanmayacağım, dışta kalanlar sevinçten ağlarken, siz, içeriye koyuyorum tümünüzü, farkındalar, kimin yaptığı apaçık, tutulmayacak yeminler ediliyor her dakika ama siz, içinde kalıp yıkanacaklar, üzerine bir bir çörek otu dökülüp mis gibi kokacaklar, yanımda bir makas, kesilmemiş saçlar, sorguya çekilenler, sabah oldu mu diye soran bebekler var bir de, olanlardan bir haber sütünü içiyorlar, zaman akıp giderken büyüyüveriyorlar anlamadan, önlerinde bir kâse yuvarlak, dışa taşan krakerler boğulmaktan kurtulduklarına seviniyorlar, içine düşenler durmadan yeminler ediyor ama herkes farkında, kimin suçlu olduğu apaçık, yine de herkesi sorguluyorlar. 

devamı...

the fall (2006)

1920lerin Los Angeles’ında bir hastanede, portakal toplarken kolu kırılmış küçük bir kız çocuğu ve kendini öldürmeye çalışan bir dublörün hayal dünyasından var edilen bir renk cümbüşü, bir destan.

Tarsem Singh’in yönettiği 2006 yapımı The Fall, IMDb’den 7.9 almış. Katıldığı festivallerden 3 ödülle dönen film zaman zaman güldürürken yer yer de ağlatıyor.

İzlenmesi gereken filmler arasında yerini, kendini kazıklayarak sabitlemiş bir baş yapıt.

“öl” deyince ölen karakterler, “yardım edelim ölmesin” diyen bir kız çocuğu.

Ne kadar laf edilse o kadar boş kalır. Sadece izlemek ve hayal dünyasında küçük bir dal parçası olmak yeter.

http://www.imdb.com/title/tt0460791/

devamı...

ex drummer (2007)

Sex Pistols’ın “God Save the Queen”  şarkısını bilmeyen yoktur. Şarkı sözlerine bakıldığında “No Future” ifadesi geçer. İşte neden geleceğin olmadığını öğrenmek için iyi bir tercih “Ex Drummer”.  Belçika’nın en sıra dışı yazarlarından Herman Brusselmans’ın kitabından uyarlama olan film, 2007 yapımı ve yönetmen koltuğunda Koen Mortier oturmuş. Ve bu film yönetmenin ilk uzun metrajlı filmi.

Üç özürlüden oluşan bir grup, bir baterist aramaktadır. Eğer bir baterist bulabilirlerse ünlü olma yolunda bir adım daha ilerlemiş olacaklardır. Başlarda düzenli bir hayatı var gibi görülen başarılı bir yazar gruba baterist olarak katılır. Sadece özürlülerden oluşan bu grupta bateristin özrü, davuldan pek anlamasıdır. Başlarda grup için faydalıymış ve tüm hayatı mükemmeliyet içinde boğuluyormuş gibi görünen başarılı yazarın diğer grup elemanlarına tavırları, hayatlarına müdahalesi ve kanlarını son damlasına kadar içmesi, çok geç de olsa anlaşılacaktır.

Pislik içinde yüzen hayatlar, tecavüze uğramışlar, kolu tutmayan gitaristler, grup seks yapan yazarlar, geri geri giden bisikletler, gay, kaybedenler, ensest, ırkçılık, cinayet, çöplükte ölen bebekler, hardcore ve  psikoloji. Deşilmeyen hiçbir konu yok bu filmde.

Bir yapıtın sanat olabilmesi için illaki onun güzel bir şey olması gerekmediğini, çirkinliğin de sanat olabileceğini anlamak için güzel bir örnek. Üstelik tüm hüzünler bireyseldir!

Film IMDb’de yaklaşık üç bin üç yüz kişinin oylamasıyla da underground bir yapıda olduğunu belli ediyor. Bu oylama sonucu 6.9 puana layık görülmüş. Benim puanım ise hiç düşünmeden 10. Herkes bu filmi sevmez değil sevemez. Aldığı üç ödülün de “özel jüri ödülü” yada “jüri ödülü” olması bu durumu kısmen de olsa açıklıyor zaten.

İlk uzun metrajlı filminin bu kadar başarılı olması, karşısında saygıyla eğilmeyi hak ediyor.

Filmin sonlarında, ölen karakterlerin kendileri için söyledikleri de gerçekten çok etkileyici.

Unutmadan, müzikler bir harika.

http://www.imdb.com/title/tt0812243/

devamı...

big nothing (2006)

Siz kendinizi çok zeki mi zannediyorsunuz? Bir de bu filmi izlediksen sonra cevaplayın. David Schwimmer, Simon Pegg. Buyurun cenaze namazına! Absürt bir hikaye, saçma bir cinayet, kendini zeki sanan insanlar, kahkaha üstüne kahkaha.

Kısaca konu, bir adam, para kazanmak uğruna başka bir adamla -ki bu adam da para kazanmak uğruna her şeyi yapacak cinsten-birlikte kendilerini garip bir oyunun içinde bulurlar ve  bir kadın da-para, para, para- bir anda bu iki adamın ortasında yoktan kendini var eder. Yalanlar ve dolanlar.

Yönetmen koltuğunda Jean-Baptiste Andrea, 135 dakikalık bir ustalık.

IMDb puanı yaklaşık 14bin kişinin oyuyla 6.8.

Film, hiçbir yerden hiçbir ödül almamış, koskocaman bir hiç olarak görebilirsiniz bu filmi. Size tavsiyem izleyin, izledikten sonra da filme kendi ödülünüzü kendiniz verin!

http://www.imdb.com/title/tt0488085/

devamı...

almost famous (2000)

Cameron Crowe’un Oscar’lı ve 43 ödül sahibi, müzik eşliğinde dram filmi. Gruplar, Rolling Stone dergisine makale yazma şansı bulan bir liseli, groupieler, âşık olmalar, iddiada bir biraya karşı konulan güzel kızlar, küçücük bir gözyaşıyla biranın markasını soran kızlar, kaybetmeler, başarısızlıklar, düşmanlar, dostlar, hafif bir türbülans, itiraflar, yalanlamalar, kalp kırmalar ve hiç olmadığı kadar müzik.

Bir başarı, bir hüzün öyküsü Almoust Famous. 8.0 puanlı akıllardan uzun süre çıkmayacak, durup durup bahsedilecek, birkaç gün geçince tekrar izlenmek isteyecek, kısacası film arşivlerinde yerini hemen alabilecek bir film.

İzledikten sonra da muhtemelen yanlış zamanda yanlış yerde doğduğunuzu hissedeceksiniz. Anne karakterini de unutmamak gerek tabii.

İyi seyirler.

http://www.imdb.com/title/tt0181875/

devamı...

irriversible (2002)

Suç, dram, gizem. Tecavüz sonucu mahvolan bir hayat, geri işleyen zaman, şiddet, gerilim. 2002 Gaspar Noé filmi. Çok konuşulmuş, çok tartışılmış, “bu kadarı da fazla” denmiş, sinema salonlarından filmin yarısında çıkanlar olmuş.

Garip kamera çekimleriyle hep olduğu gibi baş dönmesine sebebiyet verebilir. Film IMDb’de yalaşık 35bin kişinin oylamasıyla 7.3 puana layık görülmüş. Baş rollerde Monica Bellucci, Vincent Cassel ve Albert Dupontel.

Filmi izlerken yüze çarpan her yangın tüpünde kendi yüzünü, her kol kırma sahnesinde kendi kolunuzu tutabilirsiniz.

Filmden nefret bile edebilirsiniz.

http://www.imdb.com/title/tt0290673/

devamı...

the king's speech (2010)

Bu yılki Oscar’a adaylıklarıyla damgasını vuran bir film. Bünyesinde Colin Firth, Helena Bonham Carter, Geoffrey Rush gibi isimleri barındıran, Golden Globe'ta drama dalında en iyi erkek oyuncu ödülü almış, 12 dalda Oscar’a aday gösterilmiş, 8.5 IMDb puanıyla top 250 listesinde 110. sırada yer etmiş, tarih kokan bir film The King’s Speech. 2010 yapımı filmler arasında en iyilerinden biri.

6. George’un ve konuşma terapistinin azimli bir zaferi.

Benim için Helena Bonham Carter’ın rol alması filmi izlemek için yeterliydi. E bu kadar iyi bir yapıt ortaya çıkınca da unutamayacağım filmler listesinde yerini çoktan aldı.

http://www.imdb.com/title/tt1504320/

devamı...

the social network (2010)

Şimdiden 49 ödül almış ve 8 dalda Oscar’a aday gösterilmiş bir film The Social Network. Bu kadar çok ödül almasının ve ilgi görmesinin sebebi gerçekten iyi olması mı yoksa yönetmen koltuğunda David Fincher’in oturması mı bu tabii ki tartışılır fakat, hayatımızda artık önemli bir yere sahip, değeri milyar dolarlarla ifade edilen facebook’un hikayesini öğrenmek için hoş bir film. IMDb’deki şu anki puanı 8.2 ve top 250 listesinde 167. sırada. Puanlama ve sıranın önümüzdeki günlerde nasıl değişeceği merak konusu.

Bakalım Golden Globe’ta gösterdiği zaferi Oscar’da da gösterebilecek mi?

http://www.imdb.com/title/tt1285016/

devamı...

thank you for smoking (2005)

“iç, iç, iç o sigarayı, çek, çek, çek dumanı, boğulana dek.” Bu şarkı sözleriyle başlayan Thank You for Smoking daha başından ne kadar eğlenceli olacağının haberini veriyor.

Nick Naylor’ kötülememek gerekir, aynı bir avukatın çocuk katilini savunması gibi o da sadece ev kirasını ödemek için, işini yapıyor.

9 ödüllü, 2005 yapımı, 7.8 IMDb puanlı bu film, sigara ne kadar yararlı, ne kadar zararlı sorusunun cevabını çok da iyi veriyor. Hiciv dolu, bol komedi içerikli filmin yönetmen koltuğunda Jason Reitman oturmuş. Yılının en iyi Amerikan komedileri arasında gösterilen film, zevkli bir akşam geçirmek için iyi bir seçim.

http://www.imdb.com/title/tt0427944/

devamı...

enter the void (2009)

Bünyede bulantı, bunaltı, geçici sağırlık, geçici renk körlüğü ve baş ağrısı gibi yan etkiler gösteren 2009 yapımı Gaspar Noé filmi. Bu kadar basit bir konu, teknoloji ve hayal gücüyle bu kadar muhteşem bir yapıta dönüşebilirin örneği. Ara ara Trainspotting’ten, Requiem for a Dream’den esintiler, ara ara Irriversible’dan şiddet sahneleri.

Uyuşturucu batağına saplanmış gençler, yetimhanede geçirilen çocukluk, sapkınlık, zulalar ve seks.

Uyuşturucu satıcısı bir abi, ona ihanet eden ve öldürülmesine sebep olan bir arkadaş, kız kardeşini izleyen bir hayalet, renk üçgenleri, kareleri, beşgenleri…

Oscar’ın gözünden izlediğimiz bir film, dans eden Linda, göz kapamalar, göz kırpmalar.

Film Altın Palmiye ödüllerine aday gösterilmiş, Imdb’den 7.3 puan almış ve 162 dakika uzunluğunda.

http://www.imdb.com/title/tt1191111/

devamı...

Wristcutters: A Love Story (2006)

Tüm dertlerden kurtulmak için iyi bir kaçış yolu olsa da intihar, aslında dilenenin hiç de öyle olmadığının iyi bir örneği Wristcutters: A Love Story.

2006 yapımı 7.4 IMDb puanlı, sevimli bir film. Katıldığı festivallerden 9 ödülle dönen bir kaçış hikâyesi. Bulunduğu yere bir hata sonucu geldiğini iddia eden otostopçu(Mikal), kendi intiharından sonra eski sevgilisinin de intihar ettiğini öğrenen bir genç(Zia) ve eski rock sanatçısı. Bu üç kişi Zia’nın eski sevgilisini aramaya başlarlar.

Barlarında sadece Nirvana ve Joy Division gibi grupların şarkıları çalınan bir dünyada çıkılan bir yolculuğun başlangıcıdır sadece. Ölümün aslında onlara getirdiği hiçbir ayrıcalığı yoktur. Ve beyaz giyen adamlar vardır. Üst makamdan birilerini tanımak burada olduğu gibi orda da işe yarar tabii.

Yönetmen koltuğunda Goran Dukic ve izlenesi bir film.

Filmi herkesin sevmesi beklenmese de beğenenlerin tam seveceği kuşkusuz bir gerçek.

http://www.imdb.com/title/tt0477139/

devamı...

kar

Saçaklardan inen kılıç görünümlü buzlar var, her ağzımı açtığımda dileme konan kar kristalleri. Perdemi sonuna kadar açtığımda buğulanan bir cam ve flulaşan Ankara Kalesi karşımda. Her yer beyaz, her yer kendisiyle barışık.

Yanakları pembeleşen çocuklar sokaklarda, caddeler soğuğa teslim, gökyüzünde sonsuzluk. Bulutlarda yaşam yok, lapalar halinde iniyorlar yeryüzüne, yumuşacık his bırakıyorlar topuklarda, değmemeye çalışarak birbirlerine.

Yükseklerden bıraksak kendimizi kuş tüyü gibi savrulacaklar havaya, boşu boşuna kırmızıyla kirleteceğiz etrafı.

Durup düşüncelere dalmak var, bir sigaraya yakmak, içimize derin derin çekmek tütünü. Hayallere kapılmak, dünden çok yarınları göstermek parmak ucumuzla, buğulanan pencereye isimler yazmak, sokak lambaları sönmeden uykulara dalmak.

Ajandada “yalnız hissetmek” yok bu an, konuşmak sevdiklerinle, müzik dinlemek, film izlemek var. Kahve krizine girene kadar içmek,  çikolata yiyip gülümsemek var. Devrik cümlelerden çok yalın cümleler kurmak, farklı olmaktan çok sadeleşmek var.

Yukarılara bakmak, ta yukarılara…

Koşuşturmadan çok kalbin sesini dinlemek, adım atışlarda benliği hissetmek, büyümekten kasıt daha da küçülmek, çocuk kalabilmek var.

Yan cama konan kumrular ve ekmek kırıntıları…

Odaların içi boş değil, odalar sen doldurdukça var olur, odalarda benlik var, kitaplar var, kış kokusu var.

Dakikalar geçtikçe kararan bir şehir, yanan lambalar, evli evine köylü köyüne ve sıçan delikleri, “elim sende”ler, akşam yemeği sohbeti, portakal kabukları, mandalina kokusu ve sümüklerini çeken çocuklar.

Durup sessizleşsek, hiç de zor değil duymak.

Yeniden başlayan kaçışlar, hızla düşen kar yumakları.

Etraf durgun, şehir yorgun, her yer karanlık, toprak beyaz.

devamı...

survive style 5+ (2004)

Londra’dan Japonya’ya gelen kiralık katil, çılgın fikirli bir reklamcı, bir hipnoz sonrası kendisini kuş sanan bir adam, karısını her öldürdüğünde yeniden öldürmek zorunda kalan bir eş, işleri güçleri hırsızlık olan üç arkadaş. Absürt reklam filmleri, babasının kuş olduğunu kabullenen bir çocuk, hortlak karısının amacını çözme yolunda başarıya ulaşan bir eş, hayattaki amacın ne olduğunu anlamaya çalışan bir katil, yardımcısı, duvarları süsleyen ölüm fotoğrafları, cinsel kimlik çatışması yaşayan bir bünye, intiharın eşiğine gelmeler, fondaki müzikler, dekor ve atmosfer. Filmi övmek için sarf edilen binlerce kelime.

Beş farklı hayat hikâyesi, garip kesişme noktaları, hem korku, hem komedi. 2004 Japonya yapımı, iki saatlik bir sarsılma ve kahkaha.

Yönetmen koltuğunda Gen Sekiguchi. Oyuncular Tadanobu Asano, Reika Hashimoto, Kyôko Koizumi. Fant-Asia Film Festival’den iki ödüllü, 7.7 IMDb puanlı, hiç kimsenin izlemekten pişman olmayacağı güzel bir film.

Film 2006 yılında if istanbul ve if ankara'da gösterilmiştir.

İzleyiciye sorulması gereken tek soru da şu: "What's your function in life?"

http://www.imdb.com/title/tt0430651/

devamı...

lost highway (1997)

"Dick Laurent öldü." Yumak olan bu sözle başlayan Lost Highway, akıllara zarar konusu, ruhu okşayan hatta durup durup sevişen müzikleriyle 135 dakikalık kayboluş. Karşında duran adamın telefonda seninle konuşması neyse Lost Highway de o. Gizemli video kasetlerin gizemli görüntüleri, uyumalar, uyurken görülen kabuslar, uyanıkken görülen düşler ve hayat oyunları. Nereden çıktığı belirsiz, gözünü hiç kırpmayan birisi, karısının katilinin kendisi olduğunu öğrenen bir adam, 7.6 puanlık bir David Lynch filmi.

Ünlü Amerikan eleştirmenler tarafından film için“rezalet”, “hiçbir şey anlamadık”  yorumlarına Lynch’in verdiği cevap ise “filme gitmek için iki neden”.

http://www.imdb.com/title/tt0116922

devamı...

karanlığa gömülü bedenler

Kirpiklerim birbirine bağlanmış gibi gözlerimi açmakta zorlanıyorum. Başımın arka bölgesi soğuk zemine kaynaklanmışçasına, ağırlığını tüm bedenimde hissediyorum. Zaman diliminde hangi çeyrekteyiz bilmiyorum. Tek bir ışık huzmesi sütun halinde zemine dökülüyor. Odanın içinde sis varmış gibi görüş mesafemin kaç santim olduğunu düşünüyorum. Üşüyorum. İliklerim kemiklerimin arasında sümük kıvamında, ayağa kalksam jel gibi süzülecek ayak parmaklarımdan. Beynimin içinde milyonlarca sivrisinek uçuşuyor, varlıklarından çok sesleri beni yıpratan.

Üzerimde iç çamaşırımdan başka bir şey yok. Ruhumu kaplayan bedenim, ıslaklığın içinde titriyor. Her kıvrımında tüylerim dışa doğru bedenimi çekiyor, kaçmak istedikleri yeri ya da kaçma isteklerini çözemiyorum. Soğuk, kaygan zeminin üzerinde ayakta durmaya çalışıyorum. Her adımımda ayak topuğumun sertlik üzerinde yayıldığını hissediyorum. Sol elimle sağ kolumun dirseğini tutmuş vaziyetteyim, kaslarım titreşimlerini tüm odaya aktarıyor. Titreşimler odanın içinde suya düşen taş parçasının oluşturduğu dalgalar misali yayılıyor. Dan, dan, dan, dan…

Kafamın içinde fareler, beynimi kemiriyor. Her daldırışlarında etime dişlerini, gözlerim yuvalarından fırlayacakmış gibi hissederken, kaslarım kasılıyor, soğuğun etkisi ve sis ve bilinmeyen bir oda ve ışık huzmesinin kaynağı, yalın ayaklar, dan, dan, dan, dan, tüm benliğim sarsılıyor.

Boşluğa düşmek gibi bir his var midemde, gurultusu çığlıklara karışıyor.

Tavanda yıllardan kalmış, yaşını belli eden bir avize, kırık lambalarıyla hüzünlenen bir senfoni gibi kulaklarımı tırmalıyor. Odanın içinde esinti yok, odanın içi yalnız.

Yanlış zamanda yanlış yerlerde bulunmak mı doğuruyor boş odaları, çözemediğim bilyon tane sorudan biri bu.

Boş oda, sessizliğin içinde feryatlar besleyen yaşlı bir nine, kırış kırış bedeni, arzulayan gözlerinde bakışlar ve avizeler üzerinde ölü bir ışık.

Boş oda, ışık huzmesinde dans eden tek bacaklı bir balerin, dönüp dururken tek bacağının üzerinde, saçıldıkça saçılıyor etrafa toz dumanı, altın gibi görünen sırçalığında, ipi dolanıp bacağına düşene kadar.

Boş oda, içerisinde yüklerini Mısır’a yetiştirmeye çalışan develer kervanı, sakallarından yüzleri seçilmeyen Arap kabilesi ve susuzluğundan kendi terine muhtaç siyah köleler.

Odanın içinde fareler, buldukları her kanı içmek için var edilmiş organizmalar, dişlerinde kötülüğün kavuğu, baykuşlar var bir de hiç acımadan saldıran. Ve sesleri, geceyi bir darbede ikiye bölen sesleri…

Odanın duvarları yıkık, göremezken yitiriyorum hislerimi, soğuğa yenik düşüp nasıl düştüğümün farkına varmadan. Bu bir rüya değil, bu bir karabasan.

Kaçıp da kurtulamadığımız karanlığımız hepimizin. Boş odalarda duran ikinci yüzümüz, yüzsüzlüğümüz. Kalburu kırık yarınlarımızda yeşeren solucanımız hepimizin ya da elimizle ittirdiklerimiz.

Odalar boş, odalar tozlu, odalar yalnız. Biz, mahkûmlar, odaları dolduran, biz, siyah köleler…

Odalar boş, odalar tozlu, odalar yalnız. Biz, karanlığa gömülü bedenler, biz…

devamı...

hedwig and the angry inch (2001)

John Cameron Mitchell’in yönettiği ve başrolünde oynadığı Hedwig and the Angry Inch, gururumuzu okşayan bir aşk hikâyesi eşliğinde görsel bir şölen sunarken kulakların pasını silmeyi de eksik etmiyor. Doğu Berlin’in duvarlı dönemlerinde yaşam mücadelesi veren Hansel, geçirdiği başarısız cinsiyet değiştirme ameliyatıyla yeni bir kimliğe bürünür. Annesinin adını alan Hansel, "Hedwig" adı ve kızgın çıkıntısıyla kalakalmışken gönlünü çalan bir gençle yola çıkar, kalbini çalan çocuk şarkıları da çalıp gitmişken, Hedwig, kendi garip hikayesini güzel bir müzikal eşliğinde başlar anlatmaya.

Film IMDb’den 7.7 puan almış, aynı zamanda filmde geçen müzikler Grammy’e aday gösterilmiştir.

http://www.imdb.com/title/tt0248845/

devamı...

şeytanın anahtarı

Garipsenmeyen olguların belkemiğinin kırılması karşımızda, ses, olmadığı kadar iç gıcıklayıcı, beklenenden uzun süren, alçak hislerin topuğunda biriken çamur adeta, kıskançlıkların camgöbeği.

Işık huzmelerinin dansına ait senfoni çalarken yay kirpiklerde, sevişmesi gözbebeğinin katı suratların arkasını gören gövdeleriyle ve ulaşılması güç sonsuzluğuna çıkılan yolculukta, bir sigara, bir bavul.

Koşarcasına ayaklarımızı vura vura ezilen toprağa, yağmurları yağdırmak güç gerektirmezken, yanlış algılanan sözlere inat, demlenen çayın buharıdır soluğumuzu açan, karşımızda biriken toprak kokusu var bir de.

Bedenin derinlerine değen saçların yüzmezi gibi tende, yıkanırken buharlaşan kirlerin, uçup giden ruhun, aynada aksine benzetirim küvette boğulan kendimi, ölmem için gözlerimi kapamam yeter.

Sayı saymayı öğrenen çocuğun saflığında rakamlar, üç, beş, dört, yeşile yenik trafik lambaları, kırmızı, rüzgâr yolculuğunda martılar gökte ve aşağı tırmanan ben durmadan.

Son uyarılara rağmen yenmeyen sebzeler tabakta, mevsimlerden kışa merhaba dedikçe tüten kestane çıtırtıları, sokağa çıkma yasağı zulümlerden en büyüğü.

Sıcaklığına kaptırırken tüm hislerimin kıymetini, suyun, boyanır griye duman misali ortalık, devrikliğinde cümlelerimin, yana yattıkça sözcüklerim, eğildikçe eğilir boynum, yerçekimine yenik gözyaşları.

Yenen tırnaklar ve…

Kendi sıvımla boyanan bedenim var köşe başında, karanlığında gecenin uzaktakini arayan gözlerim, sıktıkça acıyan parmaklarım avuç içimde, kaburgalarımı döven yüreğim, halinden bıkkın bacaklarım gövdemi taşıyan, çamurlaşmış ağzım suratımda.

Tanrının beni düşünmeye vakti yok, tanrı meşgul, aranılan tanrıya şu anda ulaşılamıyor, lütfen daha sonra tekrar denemeyin.

Durup durup sövülen varoluşsal duruşlar, yapısal bozukluklar, zihinsel bir gerileme, sistematik kokain.

Benliğimi ele geçiren beynime inat, adım atma isteğim delik ceplerimde, kurşungeçirmez zırhımla, kadavrama can veren ruhum beni ayakta tutan.

Öğretmenler her zaman doğruları söylemez, iki noktadan milyonlarca doğru geçer dediğinde anladım bunu. İddia edilen savların çürümüşlüğünden kaynaklanır burun direğinin kırılması, her zaman gibi kendimleyim ben. Yalnız kelimesini çoktan yedim tuzlayıp.

Küçücük bir fıçıcığa sığdırsam kendimi, turşucuğu göremeyecek kadar körüm de. Fark etmedim bunu. Sadece söylediler bana, güvenirim, inanırım onlara, kandım.

Bedenimin koordinatları, mutfak karşısı banyo, küvet içi paraleller. Su altı, dalgıçlık taslamacalar.

Açlığım azdıkça midem beynimi kemiriyor, soluk almakta zorlanıyorum, ezberci eğitime herkes karşı, mide boşalınca beyne uyarıcı salgılar, pırt.

Karanlık küvetin içinde koyulaşsa da, kanım seyrelmeden kanıtlarım kendimi, kurmuş tenine inat buruşan parmak uçlarım var, benim gittikçe çatlayan dudaklarım.

Cennet sandığım cehennem kucağımda, oysa ne umutlarla almıştım anahtarımı, kimseye sormadan adımımı atıp girecektim cennete, tanrıya selam verecek, büyüksün diyecektim, yanıltanın o olduğunu bilseydim, şimdiden hareket çekerdim.

Ben de isterdim, isimlerin ve numaraların olmadığı sokaklarda, kapı aralarında ya da bacalarda, karıncaya komşu ya da çikolata fabrikasında, mutfakta, banyoda, orada, şurada yaşamayı, ben de isterdim.

Bileklerimden aktıkça ruhum, benliğimi yitirdikçe galip gelen tanrı karşısında, odunlarımı yakmaya başlayan zebanilerimi merak ederken ıslanan vücudumla, kapanan gözlerimde beliren son şey, söyleyemediğim onca gerçeklik payı, kumrular, havada kar, soğuk bir beden, buğulanmış camlar, koşuşturan köpekler belki, aylaklar, sokakları şehrin, yapayalnız kimliğim.

Tanrısallaştırdığım şeytanın elindeki anahtarı aldığım gün doğdum ben, annemin sıvılarıyla kaplı kaygan vücudum, kocaman kafam ve karnım, gözlerimi daha açamazken, benim adımı insan koydular.

devamı...

aslında hayat çok da güzel olabilirdi

Yaşam köprüsünde yürüyorum, elimde dünümden kalmış yarınlarım ve ceplerimin delik olduğunu elimdekileri düşürmemek için cebime koyduğumda anlıyorum. Dost denilen kavramın farkına varmadan üzerinde gezdiğim köprüden kendimi aşağılara bırakmasaydım hala kendim olabilirdim. Ne yarınlarım düşerdi ne ben ölürdüm.

Tütün buruşukluğunda çarşafların içine sarılmasaydım eğer, kendini bilmez insanların diş kovuklarında dumana dönüşmezdim. Hala nefes alırdım istemsiz hareketlerle ve hala kaburgalarım kalbimden rahatsız feryat ederdi beynime.

Uzun gecelerin ardından gelen pişmanlıklarıma biraz olsun kulak verseydim, keşkelerime yenik düşmezdim hiçbir zaman. Ağlamazdım da.

Aslında hayat çok da güzel olabilirdi.

Küçücük bir evin ortasında, benim gibi yalnız kalmış bir ampulün altında oturup, zaman kavramının keşmekeşinden bir haber, elimde sigaramla, keyif denilen olguya vanilyalı krema sürüp parmaklarımı yalar, yorgunluğumdan nasırlaşmış ayaklarımı en güzel şiirlere konu edip kurallara kafa tutardım. Yalnız olduğumdan değil aslında, kendimi bu kadar insanın arasında bulamadığımdan üzüntülerim, yapabilseydim, bulurdum kaybetmemek üzere yanı başımda duran kendimi.

Zor olmazdı bu kadar, Noel babanın kocaman göğüslü bir hatun olduğunu anlardım. İşte hayatı bu kadar basit zannederdim, ağlamazdım da.

Ama çoğu zaman insanın istekleri gerçekleşmiyor bu köprüde, insan, hiç fark etmeden çürüyen tahtanın üzerine basıveriyor, düşmemek için tutundukları, itebiliyor acımadan derinliklere insanı ve delik cepten düşen yarınlara yetişemeden bin parçaya ayrılıyor.

Ölmeseydim, gururla, bu sefer, onlar için ağlardım.

Tutunduğum insanlar, neyse…

devamı...

insan postuna bürünmüş baykuş

Yalnızlıklar, çöl nakışlı bir serap. Susuzluğumdan içtikçe kuruyan çene kemikleri ve elle sayılabilen kaburgalar çatlamış vücutlarda. Her bir diş görünür gülüşlerde ve her iç çekişte büzülür dudaklar. Elinden tuttukça kaçan tenler, at koşturmaca, kedi-köpek, tavşan-tazı…

Tütsülenmiş yanakların elmalığından gelir cehennemliğimiz, korlardandır ayaklarımızın acısı. Islandıkça yapışkanlığı artar dilimizin ve terler yürür kasıklarımızda, kalbimiz dünden daha hızlı atar, geçmiş, beşiğimizde beslediğimiz hayvanımız.

Elimiz gezindikçe varoluşta, gittikçe yok olur gözkapakları, yakınlaştıkça karanlık, büyür kalbimizde uykular. İşaret parmağı değerse çatlamışlığa, aralanır ağzımız ve derin nefes alışlar. Kavun kokan arabanın içindeyiz, mevsimlerden kırmızı ve birkaç saniye sürecektir beklemeler. Radyodan süzülen parazitler, yan kapıdan bakan meraklı gözler ve gecelerden sarı olunca ellenen vites kolu.

Anlık göz kapayışımızda beynimizin karanlıktan sarhoşluğunu hissederken parmak uçlarımızda, titremelerimizi bastırmak için tırnaklarımızı geçirdiğimiz deri koltuklar.

Yalnızlık, büyük bir sürünün içinde, cızırtılar, meraklılar ve sarhoşluk uç noktalarda.

Yutkunmakta zorlanıyoruz, yutkunmanın bir şeyleri yanlış yaptığımızın ya da bir şeylerin ters gittiğinin kanıtı olduğunu hepimiz biliyoruz. Bildiğimiz halde yutkunuyoruz.

Laf geçirgenliğinden sivrisineklerin gazabını hissettikçe tenimiz, suçumuzun farkına varmadıkça, bildikçe geri dönüşlerin mezar taşlarını, açtıkça ellerimizi yüzümüz varmış gibi göğe ve kovaladıkça elini çekenleri, ıslanmaya devam edecek yanaklarımız, kokusu burun kemiğini kıracak, vücut kalıntılarımız uçuncaya kadar, biz kendimizden vazgeçecek ve sürünün içinde, yalnız, sadece bedenimizle kalacağız.

Kokulardan yeşili görüyoruz yollarda. İki seçenek gözümüzü çıkaracak. Ya yola devam edeceğiz, susuzluğumuza yenik düşüp, seraplara doğru kovalayacağız istediğimizi, isteklerimizi, frekansı değiştirip bir şarkı tutturacağız, eğleneceğiz belki de, kendimizi kandıracağız.

Diğerini seçiyorum.

Duruyorum.

Meraklı gözler boyunlarını elverinceye kadar çeviriyorlar yanımdan geçerken. Baykuşların insan postu giyebildiğini bilmezdim. Hep yanıldım hayatımda, bu kez yanıltmak için duruyorum. Yeşili tutsaklığa dönüştürüyorum. Kornalar çalınıyor arkamda, selektörler, küfürler de tabii. Ben hayatı seçiyorum. Kendi bedenimin postuna bürünüyorum. Yere düşen yüzlerimin üzerinde söndürüveriyorum sigaramı.

Cısss.

devamı...

yanılgılar

Bu bir bildirgedir. Karanlıkların içinde hapsolmuş ateş böceğine gönderilmiş bir mektuptur bu. Böceğin okuma yazma bildiği kabul edilmiş ve sonuçlarından kesinlikle yazanın sorumlu tutulması gerektiği ekte bildirilmiştir.

Madde-1

Fikirlerimizin ne olduğunu bilmeden devrik cümleler kurmaya çalışıyoruz. Virgülün nereye konulacağının önemi günden güne artıyor. Sıfat tamlamalarının ortasına konulan, yanlış anlaşılmalara sebebiyet verdiğinden, içkiliyken harflere dokunulmadığı göz önünde bulunduruluyor. Geniş zaman ekinin kullanılmasının nedeni, geçmişten arda kalanların kumrular tarafından yendiğidir.

Madde-2

Adabında söylenmemiş kelimelerin boğazda yaptığı düğümden ileri gelir öksürmeler ve devrikliğindendir fikirlerimizin bilinmezliği.

Madde-3

Puntosunu büyüttüğümüzde yazdıklarımızın, daha çok kişiye hitap edeceğimizi zannediyoruz. Yanılgının peşinde bir kuyruk ve tutturmuşuz, bulutlar olduğundan beyaz, olduğundan yukarıda ve kapatıp açtığımızda gözlerimizi, artık bulutları göremiyoruz.

Madde-4

Küçümsemek başkalarını, popülarite çiçeğidir. Ateş böcekleri dağıttıkça polenleri, yayıldıkça yayılacaktır. Üstelik bir de yeşil zikzaklar vardır kelimelerin altlarında yer alan, popülaritenin aslında halkça tutulma olduğunu hatırlatır.

Madde-5

Haklı yanları olabilir. Bir insan doğruları söylemekle yükümlü değildir, kimse ama kimse. Yapmadığı eylemlerden yaptı sonucu çıkarıldığında, suskunluğu, onun bu yapmadığı eylemi gerçekleştirdiği anlamından çok, ona vurulan yakıştırmaların damgasının tam olarak hangi boyutta üstüne yüklendiğini anlamakta güçlük çektiğindendir.

Madde-6

Ateş böcekleri elle tutulmamalıdır.

Ek-1

Bunları yazdım diye suçlayamazsınız beni. Çünkü suçlanacak bir şey yazmadım ben ama yazabilirdim. İşte o zaman köpüren beyinlerin fokurtusunu duyardım. Kendi görüşlerinin çaprazında yazdığım her kelime hatta her harf için lanet okurdunuz bana. Kesinlik denen kavramın bilincinde olduğum gerçeği doğduğunda cümlelerimde ve sonlarına konulan ünlem işaretiyle, ilk önce zavallı derdiniz bana ardından küfür basardınız.

Ek-2

Ateş böceklerinin okuma yazma bildiği de nereden çıktı? Kim öğretti onlara okumayı, yazmayı?

Ek-3

Elle tutulan ateş böceği ölebilir. Tek başına kalmış bu çaresiz, minnacık bir varlığın onlarcasının bir araya geldiğinde karanlığı aydınlatabildiği unutulmamalıdır.

(görsel buradan)

devamı...

papatyalar der ki

Susuzluğumuzdan ileri gelir ruhumuz. Gün ışığının sütun huzmelerinde hapsolmuş, kaçışımız ölümün elinden. Masum gülüşlerin ardında kalan bir kalp. Düşsek, kanatlarımızın açılacağına inanıyoruz saf düşüncelerimizle. Derinliklerinde gözlerin, adına basitçe aşk denilen olguyu ararken, kayboluveriyoruz sayfaların ücra köşelerinde, hâkimiyeti kalemin eline veriyoruz.

Mutlu olmanın ne demek olduğunu anlayabilmek için tükettiğimiz her dakikada mutlu olabildiğimizin farkına varmadan doyumsuzluğumuza yenik düşerek kaçıyoruz benliğimizden.

Otursak pencerenin kenarına, açsak sonuna kadar perdeyi ve baksak yukarılara, aslında kavrayacağız mutlu olduğumuzu. Yitirilen her yelkovana inat, masanın başında kendimizi en büyük varlığımızı koyar gibi iteceğiz ellerimizle. Kaybetsek bile süre gelen eli, kazananın elinde yeniden doğup, yeniden süt emeceğiz annemizin göğüslerinden.

Sadece uzanacağız çimlerin üzerine, gözlerimize güneş girecek ve elimize geçen ilk papatyayı koparıp başlayacağız saymaya, seviyor sevmiyor, seviyor, sevmiyor…

Sevdiğini bile bile neden risk aldığımızı da anlamıyorum. İhtimali yarıya düşürmek de niye? Baştan yazalım o zaman üzerini çizdiklerimizi.

Sadece uzanacağız çimlerin üzerine, gözlerime güneş girecek ve elimize geçen ilk papatyayı koparıp başlayacağız saymaya, seviyor, seviyor, seviyor, seviyor…

devamı...

rahibeler ve çıplaklık

Arzuya aç beyinlerin kapalılığında bir kavanoz ve dibi görünmez, sığlığında derinlik. Apış arasında patlayacak volkanları dilerken her gün gecelerde, pencere kenarında kendini tatmin edenlerdir onlar. Genellemelerden uzakta, kapı aralarında kendi göğüslerini avuçlayanlardır. Ayıp olanı yapma aşkına, gördükleri uzuvları içlerine girerken gördükleri düşlerden uyanmak istemezler. Yakıcı kırmızılıklarda bulanıp kayganlıklara, deliklerde gezdirdikçe tırnaklarını, bedenlerini diğer dünyalara sakladıklarını unutup, kudururlar.

Kıvılcımlarında titremelerin, sürtündükçe duvarlarda, sallandıkça göğüsler boşluğunda dünyanın, kalp atışları olduğundan hızlıysa, insan zaaflarından yitirilmediğini düşündürür.

Çıplaklığını sergileyen bir vücut, uzuvları dikilirken bilmeden, karşısındakilerin salyaları akar, sürülürken fırçalar tuvallere yada iç gıcıklayıcı sesleri çıkartırken saman kağıtlarında kalemler, nefes alış-verişleri zorlaşırken ciğerlerde, köpürmeler oluşurken kasıklarda ve gözbebekleri büyürken, yakınlaşırken bakışlar erkeğin çıplaklığına, örtülü başın altından terler süzüldükçe enselere ve sırtlar kayganlaşırken, kokarken sıvısallık, saydamlığında odanın matlaşırken bedenler, rahibeler azgınlaşırken saniyelerde, erkeğin içindeki nefret dönüşürken kine, bacaklarından tutup sahip olma isteği beynini kemirirken adamın, odanın içinde koktukça çıplaklık, yapış yapış avuç içleri, göğüs arasından göbek deliğine inen karıncalar, ayakkabı içinde parmakların gerilmesi, işlevselliğini yitiren beyinler, dirilen loplar, şekil bulmaya başlayan resimler, akan zaman yapış yapış, akan tükürükler, akan kanlar ve süzülen vücutlar, tırnakların dişlere sürtmesi, inlemelere dönüşen nefesler, gözlerin geriye devrilmesi, yutkunmakta zorlanmalar, soyunmaya başlayan rahibeler ve okşamalar ve yalamalar ve ısırmalar…

Kalbe geçirilen hançerler gibi bacaklarda darbeler, morartmaya çabalayan vuruşların sebebi uzvun hareketlerinden kuduran bedenler ve alta geçmeler, üste geçmeler, titremeler, zıplamalar…

Dalgalanırken dünya, dalgalanırken göğüsler, boğanın boynuzunun yorulması ve doruk noktası, püskürmeler ve açılan ağızlar, dışarı çıkan diller, kapanan gözler…

Dünya bir kavanoz, onlar sürüngenler… Azgınlıktan önceye düşse kırık camlar, odanın içinde rahibeler, odanın içinde çıplaklık. Oluk oluk kanlar damarlarda, kapı arkasında bir meraklı, yazılanları arzulayan beyinler ve olmayacaklar, belki olacaklar…

devamı...

porno

Sabah ereksiyonu kıvamında, olduğu gibi masum görünmeyen dokunuşlar, sevişme ile düzüşme arasındaki o incecik çizginin bir an olsun kırılmasıyla oluşan fışkırmalar, anal ve oral kavramların lapalarla kaplanması, uçkuru düşüncelerin yavanlığında romantizm ve inişli çıkışlı bol sürtüşmeler…

Edepsizce açılan bacak arasında yapış yapış dudaklar ve mahzenini arayan bir dil dışarıda, salgıların sarhoş eden kokusallığı baş döndüren pürüzsüzlükte bacaklara sürtünen sivri sakallar, ellerin tepelerde gezinme şevki, madenleri keşfetmesi ve içe dalış hareketleri…

El el görevi yapmaz olur, bacaklar bacak… Sulanan ağızdan akan tükürükle yıkanan delikler kayganlaşırken okşamalarda, yüreklerden akan kanla beyne sıçrar hissiyat ve edebin ta dibine vurulur bilmeden. Salınan göğüsler alınırken ağız kafesine avuçlanan loplar çekilir kendine doğru ve otururken erkeğin kucağına kadın, açar gizemlerini her nefes alışında.

İnlemeler delip geçerken duvarları, pozisyonlara bakar zevk almak, omurgadan bastırılan avuç içi kaydıkça kayar aşağılara ve bacak arasında duraklamalar, zevkin doruk noktasına çıkmasından önce kalp atışları arttıkça artar, kaburgalar şikâyetçi bu durumdan.

Ön-arka, in-kalk, nefes al-nefes ver, ileri-geri…

Odanın içinde bacaklarını erkeğin omuzlarına atmış bir kadın, odanın içinde vajinal kokular, odanın içinde inlemeler, terler, kollar, ağızlar, odanın içinde organını kadının içine sokan bir adam, odanın içinde zevk, odanın içinde edepsizlik, odanın içinde ahlaksızlık…

Odanın içi çıplak, bedenlerin dışı çıplak, odanın dışı çıplak, bedenlerin içi sıcak…

Düzüşen beyinler var sıvısal kavramların derinliklerinde, kumlarından korunmak için kumsallarından kaçaduran kayganlıklarında, ölümlerinden yaşam beğendirmek için durmadan zıplıyorlar birbirlerinin üzerlerinde, organlarını her buldukları deliğe sokuyorlar, korkularının kılıçlarından kaçamadıklarında da suçluyla suçsuzun sorgulandığı bu savaşta “biz suçluyuz” diyorlar.

Göğüs denilen kırmızı bir elma, sapından tutulup çekilse kütürdeyecek, ısırılsa akacak ağzımızın suyu, boşalacağız.

Biz düzüşmesek neye yarar, beyinlerimiz durup durup düzüşürken her an.

“Biz suçluyuz!”

devamı...

çıplak nesneselleşme

Öyle bir dünya ki burası, muz çekirdeklerinden düğmeler var insanların suratlarında, patlıcanlar süslüyor oysa kardan adamları ve bisikletlerle yüzüyoruz, zincirlerimiz atıyor boğazın orta yerinde.

Cahiliye’de kız çocuklarını gömerler doğar doğmaz kumlara, burada kumlar oluyor gömdüğümüz her çocuk öldüğünde.

Zina işlediğimizin biz de farkındayız, evimin dışında olduğuna göre sevdiğimiz, her gün herkesi aldatıyoruz.* Farkına vardığımızda elmaların turuncu olduğunun, tuvalette gazete okuyoruz. Aslında çuvaldız bir empati aracıdır.

Kayıp kentler yaratıyoruz bit kadar beynimizle bulamamak için ona kadar sayıyoruz yüksek sesle, yüzümüzü kolumuza gömmüş vaziyette, duvarın önüne geçmişiz, kentler başkalarının ceketini giyip armut dememi bekliyorlar.

Ateşi de soluyacağız bir gün, lanetlileriz biz. Aynalar da hayatın göbeğine kurulmuş büyük tiyatro sahnesi. İnsanlar, geçmişin çıbanlarından artakalan çukurları paha biçilmez taşlarla kapatan, bugünün kisvesindeki yırtıkları cafcaflı unvanlarla yamayan, rüyalarındaki geleceğe baktıklarında gözleri kamaşan insanlar, tiyatro sahnelerinde aynaları görür, aynalarda tiyatro sahnelerini. Aynalardaki suretlere dokunmak kabil değildir. Uzanan eller, aynaların sırlarına dokunur dokunmaz hadlerini hatırlayarak gerisin geri çekilir. Sert yüzeyde kıvranan tırnakların çıkarttığı o iç gıdıklayıcı ses kalır geride. Oysa sağırdır aynalar.

Ateşler. Sapkınlığımızın mükâfatı. Eğer zaman geriye devrilse, birden yabanıl çocukluğumuzun derinliklerinde kendimizi bulacağız. Ellerimizde çamurlar, gökkuşağını yakalamak için farıyana kadar benliğimizi yoracağız.

Odanın içinde iki sandalye çıplak, bir lamba ve bir sinek. Vızıltısı kulakları tırmalıyor, kalbimize saplanan bıçak gibi süzülüyor ışık boşlukta, iki kalp var durmadan iki beyne kan pompalıyor kırmızı, iki beden var çıplak, biblo gibi oturmuşlar sandalyelere, onlar çıplak, oda çıplak, ışık sıcak ve huzmelerinde sütun bacakları okşuyor.

Karşılarına geçmiş izliyoruz çıplak, iki beden var nesneselleşiyor bakışlarımızda, kemikler geçiyor eti ya da zaman eti kemik geçiyor.

Bulutların rengi beyaz oluyor yaşlandıkça, okuyup yazılanları acıyasımız geliyor onlara, çingeneler çalıyor biz oynuyoruz. Birbirlerini iki cinsin yaptığından farklı seviyorlar, birbirlerine sarılmaları farklı, bakışları farklı,…

Odanın içinde bir yatak, iki beden çıplak. Ortada bir çizgi, aksi akislerini yansıtıyor bedenlerin birbiri üzerine, iki göğüs altında bir kalp inip inip kalkıyor, yanında iki göğüs çıplak, ayıplıyoruz.

Yapışkan düşüncelerimizde tutkal oluveriyor aşk, yakıştıramıyoruz. Onlar ateşlerde yanacak, çocukluklarından utananlardır onlar, biz, yanan et kokusunda zevke geleceğiz. Ne de çok sıfat yakıştırır olduk insan olduğumuzu unutarak, zoruz biz, anlaşılamıyoruz.

Odanın ortasında bir sinek, bir o göğse konuyor bir bu göğse. İki beden dört göğüs, iki göğüs aksi birbirinin, dört göğsün birbirinden farkı yok.

Her gün yalanlar söylüyoruz ucu açık, kangurunun cebine koyuyoruz kendimizi hep biz mükemmeller, odanın içinde iki beden, çıplak, onlar cehennemin dibini boylayacak, kanlarını içeceğiz kadehlerde, kuyruklarımız ve boynuzlarımızla.

Hiçbir varlığın aslında hiç de gözüktüğü gibi olmadığını fark ettiğimizde, yaşanılabilecek olguların tümevarım karakterleriyle çeliştiğini anlıyoruz. Oysa bizler deliyiz. Suç kavramını yaşasak da suçlu ilan edilemeyenleriz.

Odanın içinde iki beden, çıplak, biri erkek, diğeri erkek.

Odanın içinde bir sinek.

* “vişnenin cinsiyeti” adlı kitaba gönderme.

devamı...