Öyle bir dünya ki burası, muz çekirdeklerinden düğmeler var insanların suratlarında, patlıcanlar süslüyor oysa kardan adamları ve bisikletlerle yüzüyoruz, zincirlerimiz atıyor boğazın orta yerinde.
Cahiliye’de kız çocuklarını gömerler doğar doğmaz kumlara, burada kumlar oluyor gömdüğümüz her çocuk öldüğünde.
Zina işlediğimizin biz de farkındayız, evimin dışında olduğuna göre sevdiğimiz, her gün herkesi aldatıyoruz.* Farkına vardığımızda elmaların turuncu olduğunun, tuvalette gazete okuyoruz. Aslında çuvaldız bir empati aracıdır.
Kayıp kentler yaratıyoruz bit kadar beynimizle bulamamak için ona kadar sayıyoruz yüksek sesle, yüzümüzü kolumuza gömmüş vaziyette, duvarın önüne geçmişiz, kentler başkalarının ceketini giyip armut dememi bekliyorlar.
Ateşi de soluyacağız bir gün, lanetlileriz biz. Aynalar da hayatın göbeğine kurulmuş büyük tiyatro sahnesi. İnsanlar, geçmişin çıbanlarından artakalan çukurları paha biçilmez taşlarla kapatan, bugünün kisvesindeki yırtıkları cafcaflı unvanlarla yamayan, rüyalarındaki geleceğe baktıklarında gözleri kamaşan insanlar, tiyatro sahnelerinde aynaları görür, aynalarda tiyatro sahnelerini. Aynalardaki suretlere dokunmak kabil değildir. Uzanan eller, aynaların sırlarına dokunur dokunmaz hadlerini hatırlayarak gerisin geri çekilir. Sert yüzeyde kıvranan tırnakların çıkarttığı o iç gıdıklayıcı ses kalır geride. Oysa sağırdır aynalar.
Ateşler. Sapkınlığımızın mükâfatı. Eğer zaman geriye devrilse, birden yabanıl çocukluğumuzun derinliklerinde kendimizi bulacağız. Ellerimizde çamurlar, gökkuşağını yakalamak için farıyana kadar benliğimizi yoracağız.
Odanın içinde iki sandalye çıplak, bir lamba ve bir sinek. Vızıltısı kulakları tırmalıyor, kalbimize saplanan bıçak gibi süzülüyor ışık boşlukta, iki kalp var durmadan iki beyne kan pompalıyor kırmızı, iki beden var çıplak, biblo gibi oturmuşlar sandalyelere, onlar çıplak, oda çıplak, ışık sıcak ve huzmelerinde sütun bacakları okşuyor.
Karşılarına geçmiş izliyoruz çıplak, iki beden var nesneselleşiyor bakışlarımızda, kemikler geçiyor eti ya da zaman eti kemik geçiyor.
Bulutların rengi beyaz oluyor yaşlandıkça, okuyup yazılanları acıyasımız geliyor onlara, çingeneler çalıyor biz oynuyoruz. Birbirlerini iki cinsin yaptığından farklı seviyorlar, birbirlerine sarılmaları farklı, bakışları farklı,…
Odanın içinde bir yatak, iki beden çıplak. Ortada bir çizgi, aksi akislerini yansıtıyor bedenlerin birbiri üzerine, iki göğüs altında bir kalp inip inip kalkıyor, yanında iki göğüs çıplak, ayıplıyoruz.
Yapışkan düşüncelerimizde tutkal oluveriyor aşk, yakıştıramıyoruz. Onlar ateşlerde yanacak, çocukluklarından utananlardır onlar, biz, yanan et kokusunda zevke geleceğiz. Ne de çok sıfat yakıştırır olduk insan olduğumuzu unutarak, zoruz biz, anlaşılamıyoruz.
Odanın ortasında bir sinek, bir o göğse konuyor bir bu göğse. İki beden dört göğüs, iki göğüs aksi birbirinin, dört göğsün birbirinden farkı yok.
Her gün yalanlar söylüyoruz ucu açık, kangurunun cebine koyuyoruz kendimizi hep biz mükemmeller, odanın içinde iki beden, çıplak, onlar cehennemin dibini boylayacak, kanlarını içeceğiz kadehlerde, kuyruklarımız ve boynuzlarımızla.
Hiçbir varlığın aslında hiç de gözüktüğü gibi olmadığını fark ettiğimizde, yaşanılabilecek olguların tümevarım karakterleriyle çeliştiğini anlıyoruz. Oysa bizler deliyiz. Suç kavramını yaşasak da suçlu ilan edilemeyenleriz.
Odanın içinde iki beden, çıplak, biri erkek, diğeri erkek.
Odanın içinde bir sinek.
* “vişnenin cinsiyeti” adlı kitaba gönderme.
