elma

Zamanın birinde elma ağacı varmış, bulutların üzerinden kökleri dünyayı tutan. İyi ki varmış bu elma ağacı, yoksa düşermiş sonsuzluğa dünya. İnsanlar bilmezlermiş bu ağacı ama koca nineler anlatır da anlatırlarmış anbean bu ağacı torunlarına.
Gümüş çekirdekli hurmalar yetişirmiş bu elma ağacında. Muz kokarmış bu gümüş çekirdekli hurmalar, maymunlar gezermiş bu yüzden elma ağacında, dişlerinin arasında tutarlarmış maymunlar, gümüş çekirdekleri. Bu gümüş çekirdekleri satıvermişler bir gün kangurulara, kanguruların cepleri doluvermiş gümüşlerle. Her zıpladıklarında bir gümüş çekirdek düşüvermiş toprağa. Gümüş çekirdeğin düştüğü yerde bitivermiş bir elma ağacı. Bunların boyu daha kısaymış ama yavaş yavaş uzayacaklarmış.
Kısa boylu olanları kıskanan, hurmaları muz gibi kokan ağaç meyve vermiş en tepesinde. Bu meyve kıpkırmızı bir elmaymış. Yokmuş gümüş çekirdeği, kokusu da benzemezmiş muza. Bu meyveyi gören kısa boylu ağaçlar, fesatlıklarından kuruyuvermişler.
Ve bir gün apış arasında üzüm yaprağı olan bir maymun yiyivermiş elmayı. Tanrı da kesivermiş bu ağacın köklerini. Dünya boşluğa düşmüş.

devamı...

-miş

Mini minnacıkmış elleri, elleri gibi varmış gözleri. Derin yeşilmiş bir gözü, diğeri maviye çalarmış biraz. Beş yaşında doğmuş, on beş yaşında ölmüş. Tüm yaşadıklarını bu on yılda sürdürmüş. Doğduğunda kelmiş, öldüğünde yere kadar saçı varmış. Bir varmış bir yokmuşlu dünyada yaşaya yaşaya on yıl yaşamış. İstememiş daha sonra ölmek, istememiş daha önce ölmek. Doğarken ayet okunmuş Kur’andan, ölürken de okunmuş.
Küçücük ayakları varmış, ölene kadar aynı ayakkabıyı giymiş, ölünce çıkarmışlar ayakkabılarını. Babası hiç yokmuş, annesi aslında bakireymiş. Abisi varmış, abisinin babası varmış, annesi bakireymiş.
-miş’li zamanda yaşamış hep, -di’li zamana hiç geçememiş. Hiç istememiş evlenmek, doğurmak bir bedeni hiç istememiş. On yaşında ağırlık merkezi değişmiş bedeninin, kan akmış bacak arasından, dünyayı kırmızıya boyamış ama kırmızıyı hiç sevmezmiş.
Annesi gömerken toprağa kırmızı güller serpmiş üzerine ve karnını tutmuş. Bakire anne beş sene sonra tekrar doğurmak için onu başlamış günleri saymaya. Bir, iki, üç, dört, …

devamı...

pabuç

Gıbgri pabuç yavaş yavaş ilerledi kaldırım taşlarının üzerinde. Yorulup da durduğunda çözülüverdi ipleri. Beyazlığını yavaş yavaş yitiriyordu geçen zaman diliminde, biraz da kokuyordu içi.
Yağlıboya tablo çizdi fırça yardımıyla onu. Resme baktığında duvarda duran başka bir tabloya takılıverdi. Botlar hiç olmadığı kadar eskilikte parıl parıl ışıldıyordu çerçevenin içinde. Bot olsaydı keşke ama doğuvermişti gıbgri, ipli olarak. Ne çıkardı ki bundan sonra karşısına, eskiyip gidecekti tozlu yollarda. Yağmura bile dayanamıyordu. Altı kağıt olmasa da üşüyordu karlı havalarda.
Vitrine geçip bekledi. Hayatın vitrininde yepyeni bir sahip aradı. Ve buldu birini günler geçince, şıp diye uydu numarası sahibinin ayağına. Mutlu olmak için atıldı sokaklara…

devamı...

otogar

Ve bir nefesle cana kavuşan bedenler, ayrılmak için beklerken hareket saatini otogarda, tüketiyorlardı bilmeden dakikaları, hiç umursamadıkları yaşamlarından. Müziğin senfonisine bırakanlardan kendisini, seyahat yastığı satanlara kadar binlerce bambaşka insan yük olmuştu, her otobüs geçişinde sarsılan otogar binasına. Aslında o, hiç sorgulamadan açıvermişti kapılarını, ısıtıvermişti vücutları. Özlem çekenlere son kez veda, sevdiklerinden ayrılanlara teselli için yıllardır vardı, bundan sonra da olacaktı.
Her on beş dakikada bir uyardı yolcuları, uyardı otobüs kaptanlarını. ‘Sigara içmek yasaktır.’ ‘Güvenliğiniz için aşti logolu taksilere binin.’ İşlem uyguladı hareket saatini geçiren otobüs kaptanlarına. Yıllar yılı süren eylemleri yıllarca sürecekti usanmadan. İnsanlar bıktıkça hayattan, o yine de vazgeçmeyecekti tekrarlamaktan.
Binlerce beden uğurladı, binlerce beden karşıladı durduğu yerde, ulaşmak istedikleri yerlere varmadan yolcular ilk onun havasını çekip bıraktı, onun çayını içti, onun simidini yedi, onun kitabını okudu. Bir kere de arkasına dönüp teşekkür etmedi kimse ama o hiç gücenmedi bu durum karşısında.
Yine de keşke teşekkür etselerdi…

devamı...

oyuncaklar ve sahipler

Yönlendirilmiş hayatlar var. Yaşamın kıyısına kadar götürülüp, uçurumdan atlatılmaya mecbur bırakılmış, iki kişilikli hayatlar. Her bir yanı mızraklarla çevrili sarp kayalıkların ardına ulaşabilmek için çabalayan yıpratılmış hayatlar. Önüne tüm engeller bir oyunun içindeymişçesine sunulmuş ve bunların arasından yara almadan çıkmak mümkün değilken, nasıl olur, ben neden buradayım sorusunu insana her an sorduran bu oyunu kuranlar, ellerinde purolar oturmuşlar, çaylarını kahvelerini keyifle yudumlarken, oyunun tam ortasında kendini yalnız başına bulmuş yaşamlar, suya doğru hamle yaparlar gırtlaklarını ıslatabilmek için, bu susuzlukta, bu yoksullukta ağır ağır kendi ölümlerinin bir an önce gelmesini dileyerek, umutla bekleyenler, kopup gelenler bağırlarına taş basıp üşürler belki de bu ıssız ve soğuk oyunun ortasında, sırf baştakiler oynattıkları için onları ya da sadece yapacak bir şeyleri olmadığı için var olunana ayak uydururlar kendilerine yapılanlara başkaldırmadan, kendi hallerinden memnun…
Hayat nedir Allah aşkına? Hangi baba yiğit çıkıp da bana hayatın o sözlükte yazan anlamının dışında bir laftan söz edebilir? Ya da bana doğru olan hayatın tanımını yapabilir? Hayat, doğumdan ölüme kadar geçen zaman dilimi, dünya üzerinde geçirdiğin bitirdiğin bir parça süre midir? Nedir o zaman? Ben bilmiyorum, eminim hiç kimse bilmiyor. Önümüze sunulan adı ‘hayat’ bozuntusu olan, bir süre diliminden ibaret meşakkatlilik midir? Neden meşakkatlidir o zaman hayat, onu bu kadar zor duruma sokan kimdir, biz miyiz? Bir oyundan bahsetmiştik, ne oyunmuş babam. Ağır ağır çıkacaksın denmiş bu merdivenleri. Her şiirde bir zorluk, hayattan yılgınlık… Neden bu kadar kısa peki, gerçekten kısa mı? Elli yıl bu kadar kısa mı? On sekiz bin iki yüz altmış iki gün. Başla bakalım birden on sekiz bin iki yüz altmış ikiye kadar. Çok zor saymak, yıldırıcı. Aynı kendisi gibi…
Peki bu kadar zor, bu kadar yıldıran günlerde yaşananlar neden bu kadar değerli bu zaman diliminde? Kolera günlerinde aşk, isyan günlerinde aşk, ne aşklarmış bunlar tanrım, ne günlermiş bunlar. Acınası hayatların içinde anı unutup, ansızlıkta yokluktan var edilen aşkları yaşayanların, gözleri kapalı dinledikleri İstanbul, İstanbul’u dinlemek hem de gözler kapalı. Dışarıdaki olumsuzlukları, havada uçuşan kaldırım taşlarını görmeden, denizin sesinin oralarda bir yerlerde olduğunun bilincinde olmak, ellerinde sevgilinin elleri öylece saatlerce durmak…
Kimdir bu yaşamda bize bu hayatı yaşamayı zorunlu kılan? Kendimiz miyiz, kendimizden başkaları mı? Bu sorular belki de ulaşılması en güç, en zorlu, en yıldırıcı sorular, hayatı anlamaktan sonra.
İki kişiliklidir hayatlar demiştik. Öyle bir beden var ki iki kişilik içine sığabiliyor. Ne hacim be mi demek gerek, kişilikler mi çok zayıf? Kişiliklerin zayıf olması ne güç… Ya da buradaki kişilik sevgilidekinin teki mi ki, sığdırdım iki kalbi tek bedene densin. O mudur yoksa iki kişiliklilik. Değil benim dediğim. Benim dediğim, sözleri yeri gelindiğinde havalarda uçuşup sıkışıldığında susup oturanlar. Ne de dilleri büklüm büklümdür onların. Önlerine bir tas içinde sunulmuş oyuna kafalarını sokarlar köpekler gibi. Yönlendirilmişlerdir işte bunlar. Şerefsizliklerinin yanında iki tutam iki yüzlülük vardır aynı baştaki bize bu oyunları sunanlar gibi. Yazık onlara. Oyuncak bulamamışlardır çocukluklarında, bilyeleri üç parmağının arasına alıp atamamışlardır hedeflerine, çamurun içine düşmemişlerdir sırılsıklam havalarda, dizleri hiç kanamayanlardır onlar. Ellerine geçen insanları oyuncak gibi görüp, kendilerine eğlence kaynağı haline getirenlerdir. Yazıklar olsun onlara, yazıklar olsun onların ellerinde oyuncak olanlara. Hayat işte onlar için zor bizler için yıldırıcıdır aslında. Oyuncak çok dünya üzerinde, iki kollu, iki bacaklı, iki gözlü, beyinsizler çok. Önlerine atılmış ota, yeme koşup, kendilerini ezenler, etraflarına bakınamazlar çünkü göremezler görünen gerçekleri. Saldırırlar önüne gelene, baş gösterenleri zora sokup, yitirirler onları da kendilerini yitirdikleri gibi. Baştakilerin çok oyuncağı var ellerinin altında.
Baştakilere rağmen, baştakilerin oyuncaklarına rağmen, önümüze sunulan oyunlara rağmen hayat güzeldir diyebileni ayakta alkışlıyorum bakın. Ellerimin sesini duyabilen vardır umarım.
Benim kocaman bulduğum, başkalarının kısa bulduğu bu zaman dilimine bir sürü mum dikenler vardır, biri ben olurum, biri siz olursunuz belki. Önüne başını eğenleri dürtüklerseniz, en azından oyuncaklardan birini döndürebilirsiniz hayata. Bedenini ona bahşedebilirsiniz belki.
Tırnaklarınızı geçirdiğiniz hayatı başparmaklarınızın ucuyla silerseniz de tam silin derim. Her parmağınıza baktığınızda ardınızda bıraktığınız anılar gözünüzün önüne bir şimşek gibi çakıvermesin. Yaptınız mı tam yapın, yapamayacaksanız hiç bulaşmayın.
Evet, şimdi yaslanın arkanıza ve dinleyin yaşadığınız şehrin size bağırışını. Ne güzeldir şehri dinlemek, gözlerimiz kapalı. Her ne kadar oyuncakların o cızırtılı sesini duysanız da ağaçların hışırtısını içine yükleyip, yağan yağmurdan üstü başı ıslanmış rüzgârın kulaktaki o uğultusunu beyinde fark edebilmek, ne oyuncakların sesini ne de hayatın zorluklarının sesini başımızda yer etmesini engelleyerek, o duruluğu duymamıza sebep olacak, içimizde mutluluk denen varlığın oluşunu görmemizi sağlayacak.
Hadi bakalım alalım elimize kahveleri, tüttürelim sarma tütünleri, izleyelim hayattaki olan biteni, seyre dalıp uyuyakalalım. Uyanana kadar unutalım her şeyi…

devamı...

dişinin senfonisi

Yeteneği sönen şairimiz bu gün de bir yaprak solutmuştu benliğinden. Gitgide tükenen ilhamı için dilek dilemekten başka çaresi kalmamıştı perilerden.
Sesler gelirken köpüren sulardan, kulaklarını tıkar oldu şairimiz, acıdı kendine bilmeden, kendi artık o değildi.
Sesler sanki keman gibiydi, her teline dokunuluşunda vücudunu çizen periler vardı, tüyleri köpük köpük denize bulaşmış üzerine akan. Sanki çamur olacakmış gibi kumları vardı aralarda ve deniz kabukları, içlerinde denizin sesi duyulan. Yaladılar akıttıkları kanları içtiler, göğüslerinden süzüldü göbek deliğine doldu kanlar ve sese karıştılar, denizin köpük köpük sesine. Gaydalarda sıra… Her kıvrımında suyun, belirdiler. Uçları göründü, her üflendiğinde sesle kumlar fışkırdı yüzüne şairin. Hepsini sürdüler bedenlerine periler, çamur olmadan aldılar üzerinden şairin. Çekildi küp küp mavi su geriye, belirdi gaydaların altında çürümüş kokulu bir gemi. Akan sular durdu, ayaklandılar sanki birden kaçtılar. Gaydalar sustu kemanlardaydı sıra.
İleri geri gidip gelirken periler uzaklaşmaya başladılar geri doğru, saçları yerde sürünerek, yüzlerinde kum, tüylerinde deniz kabukları, içlerinde deniz sesleri.
Güneş çıkmış gibi kuruyuverdi ortada duran gemi. Kokusu geliyordu yıllanmış tahtaların ve üzerinde kalan balıkların. Onlar da eridi ardından gömüldü geminin içine.
Periler saçlarını arkaya doğru savurdular saçılan kumlarla ve açtılar ağızlarını ve sesler yükseldi kulakları sağır eden. Sanki acı çekiyorlardı.
Karardı gökyüzü aydan başka hiçbir şey yoktu yukarılarda, tanrı yoktu. Işıklar geldi gemiden, periler sustu. Kanatları uçuştu esen rüzgârda, çıplak kaldılar, saçları tel tel yandı.
Göründü kanatlı bir şey geminin içinde, yavaş yavaş yaklaştı ona doğru. Boyu onun iki katıydı, kanatlarını ihtişamlı bir tavus kuşu gibi açmıştı, saçları yıllanmış tahtaları süpürüyordu ve göğüsleri vardı. O bir dişiydi. Çıplaklığı gözlerini yaladı şairin, hiç böyle güzel bir varlık görmemişti.
Geri doğru sendeledi şair, üzerine geldikçe dişi. Ve dişi elini uzattı şaire. Elini tuttu korkarak şairimiz, ilerledi onunla birlikte, durulan suda yüzen gemiye doğru, balıkların kokusunu duydu.
Gaydalar sırasını çoktan almışlardı bu eşlikte, çığlıklar attılar arkalarında kalan periler, birbirlerini yaladılar durmadan, elleriyle oynaştılar, ağızlarından aktı emdikleri kanlar, çıldırdılar.
Arkasına bile bakmadı şair, eli elinde dişinin.
Geminin içine girdiklerinde, sustu gaydalar ve onları çalan siyahlara gömülü cüceler. Kırmızı döşekler vardı yerde, kenarları deniz kabuğu işlemeli. Burası onun şimdiye kadar görmediği güzellikteydi ve gözleri hiç kapanmıyordu bu görsellik karşısında. Rüyada olmadığını çok iyi biliyordu.
Kanatları arkasında dişi, yavaş yavaş götürürken onu ortaya, herkes eğildi karşılarında. O neydi? Bunu istese de hiç öğrenemeyecekti. Belki de ilhamı için gereken bir periydi. Ama onun o olmadığını çok iyi biliyordu. Ve hareket etti gemi, kıyıda kumlar bıraktı ve çıldırmış perileri.
Ve gittikçe gömüldü gemi maviliğe içeriye sular doldu, soğuk. Kanatlarını çırptı dişi, bıraktı onu suyun içinde. Şair boğulacağını düşündü. Sanki suyun içinde değildi fakat her şey pasifleşmişti ve soluk aldıkça ciğerlerine dolan su acıtıyordu bedenini.
‘Yaz’ dedi dişi, benim için bir şeyler yaz. Anlayamadı denenleri şair, sesini ilk kez duyuyordu dişinin. Hayranlığı katlandı kulaklarından geçen sesle. Cüceler tüy getirdiler kanatlarından koparıp.
Şair elini kontrol edemeden izledi. Oturduğu zemine çiziktirdi tüyle cümleleri. Her atışında perilerin çığlıklarını duydu, çiziklerden gelen ışıkla. Ne kendine inanabiliyordu ne de bu olanlara.
Ve bitirdi şiirini anlayamadığı kelimelerle. Yazdıkları sadece çiziklerden ibaretti ama yavaş yavaş çekildi bedeninden mavilikler, memnun olduğunu bildirir gibi. Nefes aldı önce, gırtlağını tuttu, yaşıyordu.
Ve sesini duydu dişinin gaydaların eşliğinde. Hiç böyle bir şey yaratacağını düşünmemişti. Perilerin çığlıklarını bastırdı dişinin sesi kulakları delip geçerek.
Gaydalar hiç susmamak için başladılar senfonilerine…

devamı...