Uzaklaşmak,
aslında her zaman buruk bir sevince gebe bırakmıştır beni.
Alışkanlıklarımın
yırtılmasından duyduğum acıyla bilinmezliği içime almanın verdiği heyecan hep
birbiri ile yarışır.
Ne
gitmeyi isterim ne de kalmayı.
Evet
bağlanmayı sevmem.
Ama
bu insanları da sevmediğim anlamına gelmez.
Belki
bu yüzdendir hep arada kalmışlıklarım...
Çıkılan
her yol, bana güçlü bir adım gibi gelir.
İnsanın
sabahları yatağından kalkması bile o anı zor kılıyorsa,
Markete
gitmeyi dünyayı kurtarmakla bir tutmak çok da garip olmasa gerek
Gerçi
şu an bizim marketten bile uzağım ama,
Neyse...
Sahi
uzak demişken,
Kendimden
uzaklaşalı ne kadar zaman oldu??
1,
2, 6...
Parmaklarım
bitince saymayı bırakmıştım zaten.
Çocukluktan
alışkanlık işte...
0 YORUM:
Yorum Gönder