remember me (2010)

Yönetmen: Allen Coulter

Senaryo: Will Fetters

Oyuncular: Robert Pattinson, Emilie de Ravin, Caitlyn Rund

Tür: Dram | Romantik

Yıl: 2010

Süre: 113 dak.

Ülke: ABD

Dil: İngilizce, Çince

Remember Me, genel hatlarıyla unutmak üzerine bir film fakat anlatmak istediği bir konu varsa şayet bunu tam olarak gerçekleştirememiş diyebilirim. Konu itibari ile ise -ki konu varsa filmde- henüz 11 yaşındayken annesiyle birlikte gittiği metro istasyonunda yaşanan talihsizlikle annesinin ölümüne şahit olan ve bu vakitten sonra babası ile yaşayan Ally ile abisinin ölümünden sorumlu tuttuğu, ilgisiz, tek odak noktası işi olan bir babaya sahip Tyler arasındaki ilişki işleniyor. İki genç zamanında derin kayıplar vererek yaşamları alt-üst olmuş, acılarını içine atıp kendi yalnızlıklarını sürdürüyorlar.

Tanışmaları ise ne olmasını istiyorlardı da ne hale geldi denilecek düzeyde, Tyler karakteri sokak kavgasında mağdur tarafı kollarken Ally’nin polis babası tarafından suçsuz yere tartaklanır ve gece hapsine tabi tutulur. Bunun acısını kızından çıkarmak gibi bir amaç edindiği izlenimi veren Tyler, Ally ile tanışır fakat bu iki genç birbirlerine aşık olur.

Ally, zamanında yaşanan korkunç olaydan sonra aşırı korumacı bir babanın gözetiminde büyütülen bir bireyken, Ally’nin aksine Tyler, hiçbir şekilde çok da ilgi gösterdiği söylenemeyen bir ailede yetişir ve tavırları kendisinin sahip olmadığı bir kişiymiş gibi yaşar. Onun ailesinde korumaya çalıştığı tek kişi kız kardeşidir ve sanıyorum filmdeki en iyi oyuncu bu küçük kız.

Aralarındaki ilişkinin çıkmazlığından tutun da bireylerin kendi başlarına olan yaşam tarzlarına ya da iki ailedeki büyüklerin evlatlar üzerindeki ilgilerine kadar türlü konuları odak noktası olarak seçen film gelgitler üzerinde ne yapacağını bilemeyen bir tavır sergiliyor gibi ilerliyor.

Bu dakikaya kadar geçen dakikalarda zaten kendisine asıl bir konu seçemeyen film sonlara yaklaştıkça 11 Eylül vakasına da göz kırpmaya başladığında iyice dağılıyor ve sanki konuyu bir yere bağlayabilme çabası güdüyor. Yaşanan travmalara düz, yalın hatta ifadesiz bir şekilde bakan film, aslında derinlik katılsa iyi bir ürün olma yolunda ilerleyecekken iyice kötüleşiyor ve finale ulaşıyor.

Filmi izlerken yakın arkadaşımın “aa çocuk intihar mı etmiş?” sorusuyla gerilen bünyenin karanlık sinema salonunda kahkaha patlatmasıyla da son nokta koyuluyor. Demek istediğim bu güzel ama bir o kadar da komik anı haricinde filmin bende bıraktığı hiçbir iyi yanı yok. Tabii zevkler görecelidir demek de olaydan sıyrılmanın en kolay tarafı.

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz.