Ne Kaybedersin?

Bir şeyi yapmak isteyip de yapacak cesareti kendimde bulamadığımda; mesela bir kıza çıkma teklif edeceğimde ya da bir insana hoşuna gitmeyecek şeyler söylemek istediğimde kendime hep aynı soruyu sorarım.

‘‘Ne kaybedersin?’’

Bu soru beni yüreklendirir, silahı ateşlemeden önce parmağımdaki güç olur. Kendimden emin olmadan basarım tetiğe. Sonrası muamma… Ya hedefi vururum ya da attığım kurşun geri tepip beni yaralar. Her iki ihtimalde de sonuçlarla ilgilenmem. Ne oldu da kazandım ya da neden kaybettim diye düşünürüm. Kazanmak için birilerine yaranmaya çalıştım mı? Yalan söyledim mi? Kendimden ödün verdim mi? Bu soruların cevabını veririm kendime. Her zaman dürüst olamıyor insan, kendine bile. Kötü niyetli olmasa bile yalan söylediğim olmuştur. Kişiliğimden de ödün verdiğim olmuştur; mesela normalde hayatta izlemeyeceğim, hatta izleyenleri ağır bir biçimde eleştirebileceğim yapış yapış duygusallık içeren, gerçekle ilgisi alakası olmayan romantik bir filme sırf bir başkası istediği için gittiğim olmuştur. Hayır desem, bencil olurum diye avutmuşumdur kendimi. Burada cevaplayamadığım bir soru var. Kendinden ödün vermemek için bencil olmak mı gerekiyor? Cevap evetse, üzgünüm ama zaman zaman kendinden ödün veren biriyim. Son olarak birine yaranmaya çalıştım mı? Benim için iyi olanı sona saklarım hep. Büyük bir gururla hayır diyebilirim. Bu, zaman zaman başarısızlığımda bir etken olsa da vicdanım rahat. Hoş, yaşadığımız dönemde kişinin vicdanlı olmasının bir boka yaradığı söylenemez. Böyle bir dönemde yaşamak bir boka yarıyor mu, bunu da sonra yazarız.

Sonuçta, geride bıraktığım yirmi üç yıla dönüp baktığımda kaybettiklerim de olmuştur kazandıklarım da. Öyle büyük zaferler elde ettiğimi hatırlamıyorum, hepsi küçük şeylerdi. Yenilgilerimse hep büyük oldu. Ne kaybedersin diyerek yola çıktım ve ağır mağlubiyetler aldım. İnsanın kaybedecek bir şeyinin olmaması bugüne kadar söylenen en büyük yalanlardan biri. Hiçbir şey kaybetmese bile yeniden bir şeylere başlama isteğini yitiriyor insan.