yanılsamalar

Ve tanrı hayal kahvesinden çıkma bir günü suratlarımıza sıvamış, biz yarabbi şükür demişken, susup da konuştuklarımıza sardığımız yumakları kedilerin patileri arasına vermiş, kaçan farenin peynirini tuzlayıp beyinlerimize katık edip yemişken, bizler, o sıfat yakıştırılamayan insanlar, çamurlayıp vücutlarımızı “biz çıplak değiliz” demek için kuyruklarımızla apış aramızı örtmüş, saçımıza belikler örmüşken kırmızı kurdelelerle ve biz tanrının lütfettiği günü koyup da rakı bardağına midemize bir dikişte indirmiş, ağırlaşan başlarımızı avuç içlerimize alıp da tutamamış, düşen başımıza arkasından selam çakmış, üzülen kalplerimizi pırıl pırıl tabaklarda başkalarına sunmuş, keskin bıçaklarla kesilmesine izin vermişken, tanrı da bu olayların olacağını bildiği halde izlerken gülmekten yerlere yatmış, biz koyabilmek için sırtımızı bir kucak ararken, dayanmak için bile bir beden bulamamış, halimize küfredip, susuzluğumuzu tükürüklerimizle gidermiş, kayan ayaklarımızın altındaki kaldırım taşlarını sırf parçalamak için suratlarımıza atıvermiş, akan kanları gördükçe, zevkten kendimizden geçmiş, homurtular içinde boşalırken, tanrı bizden vazgeçmiş, odunları teker teker cehenneme götürüp sıcacık kırmızılıklar hazırlarken bizlere, bizler, faniler, ellerimiz mahkûm, arkamızdan koşanlara küfredip, ilerimize gelenleri, ellerimizi tutup da üzülmemiz için bir sebebimizin olmadığını söyleyenleri, parmağımızın küçücük ucuyla siliverip, uçurumların kenarından bit kadar benliğimizi kayalıklara bir kelebek misali bırakıp da sayfalar dolusu ağıtlar yakıp, sayfalar dolusu takvimlerimizden birini daha koparıp, reddedilmişliğimizden bıkıp usanmış dövülmelerimiz konup da bir havanın içine ezim ezim ezilmiş, kendi suçlarımızın nedenini tanrı, kendi çaresizliğimizin kurtuluşu O’nu görmüş, ezenlere birer de biz alkışı çekmiş, akıp giden nehirlere takılan dal parçasını alıp da elimize, kırıvermişiz.

ÇIT!