yerçekimli zamanlarda

Acılara gülerdik bir zamanlar, uzun uzun yollara koyulan ayaklarımız vardı başımızın derdini çeken. Oturmuş bir balkon köşesine gelen geçene bakıp vakti tüketiyorduk ve bir de sigara içiyorduk durup durup, dudaklarımız acı mı acı. Şekersizdi çayımız belki de bundandır acılarımız.


Teyzeler vardı bir de buralara gelen, ağzımızda sakız vardı; tabağın kenarına yapıştırıyorduk çenemiz yorulunca. Ve geceler yorulunca uyuyup rüyalarda boğuluyorduk. Ayaklarımız da kayıyordu düşlerde, düşüp duruyorduk.


“Bakar mısınız? Ateşi alabilir miyim? – teşekkürler!”


Önemli değildi tabii, dinlence evinin* birindeydik, teyzeler geliyordu, ayaklarımıza da karasular inmişti, dudaklarımızda acılık ve bir de sigara içiyorduk. Gülerdik bir zamanlar bir de tabii.


Atlasak düşerdik de balkondan.




*Don Kişot Dinlence Evi