oyuncaklar ve sahipler

Yönlendirilmiş hayatlar var. Yaşamın kıyısına kadar götürülüp, uçurumdan atlatılmaya mecbur bırakılmış, iki kişilikli hayatlar. Her bir yanı mızraklarla çevrili sarp kayalıkların ardına ulaşabilmek için çabalayan yıpratılmış hayatlar. Önüne tüm engeller bir oyunun içindeymişçesine sunulmuş ve bunların arasından yara almadan çıkmak mümkün değilken, nasıl olur, ben neden buradayım sorusunu insana her an sorduran bu oyunu kuranlar, ellerinde purolar oturmuşlar, çaylarını kahvelerini keyifle yudumlarken, oyunun tam ortasında kendini yalnız başına bulmuş yaşamlar, suya doğru hamle yaparlar gırtlaklarını ıslatabilmek için, bu susuzlukta, bu yoksullukta ağır ağır kendi ölümlerinin bir an önce gelmesini dileyerek, umutla bekleyenler, kopup gelenler bağırlarına taş basıp üşürler belki de bu ıssız ve soğuk oyunun ortasında, sırf baştakiler oynattıkları için onları ya da sadece yapacak bir şeyleri olmadığı için var olunana ayak uydururlar kendilerine yapılanlara başkaldırmadan, kendi hallerinden memnun…
Hayat nedir Allah aşkına? Hangi baba yiğit çıkıp da bana hayatın o sözlükte yazan anlamının dışında bir laftan söz edebilir? Ya da bana doğru olan hayatın tanımını yapabilir? Hayat, doğumdan ölüme kadar geçen zaman dilimi, dünya üzerinde geçirdiğin bitirdiğin bir parça süre midir? Nedir o zaman? Ben bilmiyorum, eminim hiç kimse bilmiyor. Önümüze sunulan adı ‘hayat’ bozuntusu olan, bir süre diliminden ibaret meşakkatlilik midir? Neden meşakkatlidir o zaman hayat, onu bu kadar zor duruma sokan kimdir, biz miyiz? Bir oyundan bahsetmiştik, ne oyunmuş babam. Ağır ağır çıkacaksın denmiş bu merdivenleri. Her şiirde bir zorluk, hayattan yılgınlık… Neden bu kadar kısa peki, gerçekten kısa mı? Elli yıl bu kadar kısa mı? On sekiz bin iki yüz altmış iki gün. Başla bakalım birden on sekiz bin iki yüz altmış ikiye kadar. Çok zor saymak, yıldırıcı. Aynı kendisi gibi…
Peki bu kadar zor, bu kadar yıldıran günlerde yaşananlar neden bu kadar değerli bu zaman diliminde? Kolera günlerinde aşk, isyan günlerinde aşk, ne aşklarmış bunlar tanrım, ne günlermiş bunlar. Acınası hayatların içinde anı unutup, ansızlıkta yokluktan var edilen aşkları yaşayanların, gözleri kapalı dinledikleri İstanbul, İstanbul’u dinlemek hem de gözler kapalı. Dışarıdaki olumsuzlukları, havada uçuşan kaldırım taşlarını görmeden, denizin sesinin oralarda bir yerlerde olduğunun bilincinde olmak, ellerinde sevgilinin elleri öylece saatlerce durmak…
Kimdir bu yaşamda bize bu hayatı yaşamayı zorunlu kılan? Kendimiz miyiz, kendimizden başkaları mı? Bu sorular belki de ulaşılması en güç, en zorlu, en yıldırıcı sorular, hayatı anlamaktan sonra.
İki kişiliklidir hayatlar demiştik. Öyle bir beden var ki iki kişilik içine sığabiliyor. Ne hacim be mi demek gerek, kişilikler mi çok zayıf? Kişiliklerin zayıf olması ne güç… Ya da buradaki kişilik sevgilidekinin teki mi ki, sığdırdım iki kalbi tek bedene densin. O mudur yoksa iki kişiliklilik. Değil benim dediğim. Benim dediğim, sözleri yeri gelindiğinde havalarda uçuşup sıkışıldığında susup oturanlar. Ne de dilleri büklüm büklümdür onların. Önlerine bir tas içinde sunulmuş oyuna kafalarını sokarlar köpekler gibi. Yönlendirilmişlerdir işte bunlar. Şerefsizliklerinin yanında iki tutam iki yüzlülük vardır aynı baştaki bize bu oyunları sunanlar gibi. Yazık onlara. Oyuncak bulamamışlardır çocukluklarında, bilyeleri üç parmağının arasına alıp atamamışlardır hedeflerine, çamurun içine düşmemişlerdir sırılsıklam havalarda, dizleri hiç kanamayanlardır onlar. Ellerine geçen insanları oyuncak gibi görüp, kendilerine eğlence kaynağı haline getirenlerdir. Yazıklar olsun onlara, yazıklar olsun onların ellerinde oyuncak olanlara. Hayat işte onlar için zor bizler için yıldırıcıdır aslında. Oyuncak çok dünya üzerinde, iki kollu, iki bacaklı, iki gözlü, beyinsizler çok. Önlerine atılmış ota, yeme koşup, kendilerini ezenler, etraflarına bakınamazlar çünkü göremezler görünen gerçekleri. Saldırırlar önüne gelene, baş gösterenleri zora sokup, yitirirler onları da kendilerini yitirdikleri gibi. Baştakilerin çok oyuncağı var ellerinin altında.
Baştakilere rağmen, baştakilerin oyuncaklarına rağmen, önümüze sunulan oyunlara rağmen hayat güzeldir diyebileni ayakta alkışlıyorum bakın. Ellerimin sesini duyabilen vardır umarım.
Benim kocaman bulduğum, başkalarının kısa bulduğu bu zaman dilimine bir sürü mum dikenler vardır, biri ben olurum, biri siz olursunuz belki. Önüne başını eğenleri dürtüklerseniz, en azından oyuncaklardan birini döndürebilirsiniz hayata. Bedenini ona bahşedebilirsiniz belki.
Tırnaklarınızı geçirdiğiniz hayatı başparmaklarınızın ucuyla silerseniz de tam silin derim. Her parmağınıza baktığınızda ardınızda bıraktığınız anılar gözünüzün önüne bir şimşek gibi çakıvermesin. Yaptınız mı tam yapın, yapamayacaksanız hiç bulaşmayın.
Evet, şimdi yaslanın arkanıza ve dinleyin yaşadığınız şehrin size bağırışını. Ne güzeldir şehri dinlemek, gözlerimiz kapalı. Her ne kadar oyuncakların o cızırtılı sesini duysanız da ağaçların hışırtısını içine yükleyip, yağan yağmurdan üstü başı ıslanmış rüzgârın kulaktaki o uğultusunu beyinde fark edebilmek, ne oyuncakların sesini ne de hayatın zorluklarının sesini başımızda yer etmesini engelleyerek, o duruluğu duymamıza sebep olacak, içimizde mutluluk denen varlığın oluşunu görmemizi sağlayacak.
Hadi bakalım alalım elimize kahveleri, tüttürelim sarma tütünleri, izleyelim hayattaki olan biteni, seyre dalıp uyuyakalalım. Uyanana kadar unutalım her şeyi…