2012 yılının en iyi 20 albümü | mojo

İngiliz müzik dergisi MOJO, diğer tüm dergiler gibi 2012 yılı biterken kendi seçimiyle yılın en iyi albüm listesini hazırlamış. Listenin başında Jack White’ın oluşu MOJO için şaşırtıcı bir durum değil.

Paste Magazine’in en iyi albüm listesinde ilk sırada yer alan Channel Orange, bu listede ikinci sıraya yerleşmiş.

MOJO seçimiyle 2012 yılının en iyi 20 albümü şu şekilde sıralanıyor:

20. Lee Fields & The Expressions – Faithful Man

19. Advance Base – A Shut-In’s Prayer

18. Orbital – Wonky

17. Mark Lanegan Band – Blues Funeral

16. Bobby Womack – The Bravest Man In The Universe

15. Cat Power – Sun

14. Hot Chip – In Our Heads

13. The xx – Coexist

12. Tame Impala – Lonerism

11. Scott Walker – Bish Bosch

10. Bob Dylan – Tempest

09. Julia Holter – Ekstasis

08. Dr. John – Locked Down

07. Django Django – Django Django

06. Black Keys – El Camino

05. Dexys Midnight Runners – One Day I’m Going To Soar

04. Leonard Cohen – Old Ideas

03. Bill Fay – Life Is People

02. Frank Ocean – Channel Orange

01. Jack White – Blunderbuss

devamı...

2012 yılının en iyi 40 albümü | decibel

Amerika çıkışlı aylık metal dergisi Decibel, 2012 yılı için hazırladığı en iyi 40 albüm listesini takipçilerine sunmuş. Meal müzik severler listeyi nasıl eleştirir bilemeyiz ama biz paylaşmak istedik.

Decibel’e göre 2012 yılının en iyi 40 albümü şu şekilde sıralanıyor:

40. Gojira – L’Enfant Sauvage

39. Meshuggah – Koloss

38. Agalloch – Faustian Echoes EP

37. The Shrine – Primitive Blast

36. Incantation – Vanquish In Vengeance

35. Samothrace – Reverence To Stone

34. Devin Townsend Project – Epicloud

33. Panopticon – Kentucky

32. Saint Vitus – LILLIE: F-65

31. Mutilation Rites – Empyrean

30. Author & Punisher – Urus Americanus

29. A Life Once Lost – Ecstatic Trance

28. Asphyx – Deathhammer

27. Farsot – Insects

26. Gaza – No Absolute For Human Suffering

25. Inverloch – Dark/Subside

24. Swans – The Seer

23. Horrendous – The Chills

22. Killing Joke – MMXII

21. Early Graves – Red Horse

20. Liberteer – Better To Die On Your Feet Than Live On Your Knees

19. High On Fire – De Vermis Mysteriis

18. Napalm Death – Utiltarian

17. Torche – Harmonicraft

16. Grave – Endless Procession Of Souls

15. Satan’s Wrath – Galloping Blasphemy

14. Testament – Dark Roots Of Earth

13. Cattle Decapitation – Monolith Of Inhumanity

12. Blut Aus Nord – 777: Cosmosophy

11. Municipal Waste – The Fatal Feast

10. Pig Destroyer – Book Burner

09. Paradise Lost – Tragic Idol

08. Royal Thunder – CVI

07. Enslaved – Riitiir

06. Neurosis – Honor Found In Decay

05. Pallbearer – Sorrow and Extinction

04. Witchcraft – Legend

03. Evoken – Atra Mors

02. Baroness – Yellow & Green

01. Converge – All We Love We Leave Behind

devamı...

2012 yılının en iyi 50 albümü | paste

Popüler Kültür meselesini icra eden ve indie müzik üzerinde yoğunlaşan Paste Magazine, yılın sonu yaklaşırken diğer dergiler gibi kendi albüm listesini oluşturmuş ve eklemiş, herkesin listesi farklıdır, bizim listemiz de sizin seçiminizden farklı görünebilir.

Paste seçimiyle 2012 yılının en iyi 50 albümü şu şekilde sıralanıyor:

50. Grimes – Visions

49. Kelly Hogan – I Like To Keep Myself In Pain

48. Lord Huron – Lonesome Dreams

47. Baroness – Yellow and Green

46. Damien Jurado – Maraqopa

45. Punch Brothers – Who’s Feeling Young Now?

44. Godspeed You! Black Emperor – Allelujah! Don’t Bend! Ascend!

43. Stars – The North

42. Bettye LaVette – Thankful N’ Thoughtful

41. Of Monsters And Men – My Head is an Animal

40. Todd Snider – Agnostic Hymns & Stoner Fables

39. Leonard Cohen – Old Ideas

38. Dr. John – Locked Down

37. Shovels & Rope – O Be Joyful

36. Cat Power – Sun

35. King Tuff – King Tuff

34. Cloud Nothings – Attack On Memory

33. Howler – America Give Up

32. Woods – Bend Beyond

31. The Avett Brothers – The Carpenter

30. David Byrne & St. Vincent – Love This Giant

29. Killer Mike – R.A.P Music

28. Divine Fits – A Thing Called Divine Fits

27. John K. Samson – Provincial

26. Bob Dylan – Tempest

25. Grizzly Bear – Shields

24. Justin Townes Earle – Nothing’s Gonna Change The Way You Feel About Me Now

23. Jens Lekman – I Know What Love Isn’t

22. Hospitality – Hospitality

21. The Lumineers – The Lumineers

20. The Mountain Goats – Transcendental Youth

19. Rufus Wainwright – Out Of The Game

18. Kendrick Lamar – good kid, m.A.A.d city

17. Andrew Bird – Break It Yourself

16. Tame Impala – Lonerism

15. Jack White – Blunderbuss

14. The Walkmen – Heaven

13. The Shins – Port Of Morrow

12. El-P – Cancer 4 Cure

11. The Men – Open Your Heart

10. First Aid Kit – The Lion’s Roar

09. Beach House – Bloom

08. Japandroids – Celebration Rock

07. Dirty Projectors – Swing Lo Magellan

06. Alabama Shakes – Boys & Girls

05. Sharon Van Etten – Tramp

04. Fiona Apple – The Idler Wheel …

03. Titus Andronicus – Local Business

02. Father John Misty – Fear Fun

01. Frank Ocean – Channel Orange

devamı...

gotham bağımsız film ödülleri | 2012

ABD’de 91 yılından bu yana bağımsız sinemanın desteklenmesi için dağıtılan Gotham Bağımsız Film Ödülleri’nin 22.si düzenlendi. Kazananlar şu şekilde:

En İyi Film: "Moonrise Kingdom"

Diğer adaylar:

"Bernie"

"The Loneliest Planet"

"The Master"

"Middle of Nowhere"

En İyi Yönetmen: Benh Zeitlin - "Beasts of the Southern Wild"

Diğer adaylar:

Antonio Méndez Esparza  - "Aquí y Allá"

Brian M. Cassidey, Melanie Shatzky - "Francine"

Jason Corlund, Julia Halperin - "Now, Forager"

Zal Batmanglij - "Sound of My Voice"

En İyi Oyuncu: Emayatzy Corinealdi - "Middle of Nowhere"

Diğer adaylar:

Mike Birbiglia - "Sleepwalk with Me"

Thure Lindhardt - "Keep the Lights On"

Melanie Lynskey - "Hello, I Must Be Going"

Quevenzhané Wallis - "Beasts of the Southern Wild"

Yakınınızdaki Sinemada Gösterime Girmeyen En İyi Film: "An Oversimplification of Her Beauty"

Diğer adaylar:

"Kid-Thing"

"Red Flag"

"Sun Don't Shine"

"Tiger Tall in Blue"

En İyi Toplu Performans: "Your Sister's Sister"

Diğer adaylar:

"Bernie"

"Moonrise Kingdom"

"Safety Not Guaranteed"

"Silver Linings Playbook"

En İyi Belgesel: "How to Survive a Plague"

Diğer adaylar:

"Detropia"

"Marina Abramavic: The Artist is Present"

"Room 237"

"The Waiting Room"

Seyirci Ödülü:

Jared Leto "Artifact"

Bingham Ray Ödülü:

Benh Zeitlin "Beasts of the Southern Wild"

http://gotham.ifp.org

devamı...

2013 film independent spirit awards için adaylar

Yabancı dilde en iyi film dalında “Bir Zamanlar Anadolu’da” nın aday olarak gösterildiği ve 23 Şubat 2013’te açıklanacak olan Film Independent Spirit Award (Bağımsız Ruh Ödülleri) için adaylar duyuruldu.

En İyi Film

"Beasts of the Southern Wild"

"Bernie"

"Keep the Lights On"

"Moonrise Kingdom"

"Silver Linings Playbook"

En İyi Yönetmen

Wes Anderson - "Moonrise Kingdom"

Julia Loktev - "The Loneliest Planet"

David O. Russell - "Silver Linings Playbook"

Ira Sachs - "Keep the Lights On"

Benh Zeitlin - "Beasts of the Southern Wild"

En İyi Erkek Oyuncu

Jack Black - "Bernie"

Bradley Cooper - "Silver Linings Playbook"

John Hawkes - "The Sessions"

Thure Lindhardt - "Keep the Lights On"

Matthew McConaughey - "Killer Joe"

Wendell Pierce - "Four"

En İyi Kadın Oyuncu

Linda Cardellini - "Return"

Emayatzy Corinealdi - "Middle of Nowhere"

Jennifer Lawrence - "Silver Linings Playbook"

Quvenzhane Wallis - "Beasts of the Southern Wild"

Mary Elizabeth Winstead - "Smashed"

En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu

Matthew McConaughey - "Magic Mike"

David Oyelowo - "Middle of Nowhere"

Michael Pena - "End of Watch"

Sam Rockwell - "Seven Psychopaths"

Bruce Willis - "Moonrise Kingdom"

En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu

Rosemarie DeWitt - "Your Sister’s Sister"

Ann Dowd - "Compliance"

Helen Hunt - "The Sessions"

Brit Marling - "Sound of My Voice"

Lorraine Toussaint - "Middle of Nowhere"

En İyi Senaryo

Wes Anderson, Roman Coppola - "Moonrise Kingdom"

Zoe Kazan - "Ruby Sparks"

Martin McDonagh - "Seven Psychopaths"

David O. Russell - "Silver Linings Playbook"

Ira Sachs, Mauricio Zacharias - "Keep the Lights On"

En İyi İlk Senaryo

Rama Burshtein - "Fill the Void"

Derek Connolly - "Safety Not Guaranteed"

Nicholas Jarecki - "Arbitrage"

Rashida Jones, Will McCormack - "Celeste and Jesse Forever"

Jonathan Lisecki - "Gayby"

En İyi Görüntü Yönetimi

Yoni Brook - "Valley of Saints"

Lol Crawley - "Here"

Ben Richardson - "Beasts of the Southern Wild"

Roman Vasyanov - "End of Watch"

Robert Yeoman - "Moonrise Kingdom"

En İyi İlk Film

Rama Burshtein  - "Fill the Void"

Adam Leon - "Gimme the Loot"

Colin Trevorrow - "Safety Not Guaranteed"

Zal Batmanglij - "Sound of My Voice"

Stephen Chbosky - "The Perks of Being a Wallflower"

En İyi Uluslararası Film

"Amour"

"Bir Zamanlar Anadolu'da"

"Rust & Bone"

"Sister"

"War Witch"

En İyi Belgesel

"How to Survive a Plague"

"Marina Abromovic: The Artist is Present"

"The Central Park Five"

"The Invisible War"

"The Waiting Room"

John Cassataves Ödülü

Laura Colella - "Breakfast with Curtis"

Ava DuVernay - "Middle of Nowhere"

Aurora Guerrero - "Mosquita y Mari"

Kurgudan Daha Gerçek Ödülü

"Leviathan"

"Only The Young"

"The Waiting Room"

Takip Edilmesi Gereken İsim Ödülü

David Fenster - "Pincus"

Adam Leon - "Gimme the Loot"

Rebecca Thomas - "Electrick Children"

Piaget Yapımcı Ödülü

Alicia Van Couvering - "Nobody Walks"

Mynette Louie - "Stones in the Sun"

Derrick Tseng - "Prince Avalanche"

Robert Altman Ödülü

Sean Baker - "Starlet"

http://www.spiritawards.com/

devamı...

the matrix revolutions (2003)

Yönetmen: Andy Wachowski, Lana Wachowski

Senaryo: Andy Wachowski, Lana Wachowski

Oyuncular: Keanu Reeves, Laurence Fishburne, Carrie-Anne Moss, Hugo Weaving

Tür: Aksiyon | Macera | Bilim-kurgu

Yıl: 2003

Süre: 129 dakika

Ülke: ABD, Avustralya

Dil: İngilizce, Fransızca

Wachowski kardeşlerin kült üçlemesinin son parçası olan The Matrix Revoluations, heyecanlı bir yerde sonlanan ikinci bölüm Reloaded’ın vizyon tarihine yakın bir zamanda seyircisiyle buluşmuş ve kendisini unutturmadan olaya son noktayı koymuştu. Yönetmenlerin şahlanışı olarak örülen bu üçleme, ilk filmin sinemaya kattığı değerler ve devam filmlerinin farklılığı itibari ile izleyicileri ve eleştirmenleri ikiye bölmüş, üzerine çok düşünülmesi gereken ve yeni yeni eleştirilerle defalarca inceleme konusu olmuş, en kötülere aday gösterilmiş, sevenleri tarafından ilk filmden itibaren başarısını doruklara taşıyan bir yapım olmuş, adını ne şekilde olursa olsun uzun zaman söylettirmiş bir eser.

İkinci filmde Zion’un kurtuluşu için gerekli olan tüm hazırlıkların yapılması, bununla birlikte yeni sürümlerin tehdidi, anlaşılması daha da güçleşen yapıda üçüncü filmin bir nevi altyapısını oluşturuyor. Üçlemenin son ayağı olan Revolutions’da, artık tam anlamıyla seçilmiş kişi sıfatını taşıyan Neo’un savaşını izliyoruz. Bunun yanında Zion’un Matrix tarihindeki en büyük makine savaşına sahne oluşunu ve yan karakterlerin bu savaşta gösterdiği çabayı seyrediyoruz.

Efsane niteliğindeki Ajan Smith ve klonları ile Neo’nun birbirlerine girmesinin sahnelendiği en iyi dakikaları içeren, efsanenin son filmi, tam da olması gerektiği şekilde ilerleyip son halini alıyor. Acıklı ve bir o kadar da umut dolu finaliyle ismini sinema tarihine altın harflerle yazdırmış The Matrix, Wachowski kardeşlerin ününü arttırırken bizlere de her akla geldiğinde izlenecek bir şölen sunuyor.

Mesih olarak görülmeye başlanan, yaşayabilmek için umudun dallarına tutunmaya çalışan halkın son çare olarak direnmenin yanında sona yaklaşırken duydukları inançla kendinden emin bir şekilde doğru yolu bulmak için uğraşan Neo, elde ettiği kimliğiyle yapması gereken görevini en iyi şekilde tamamlayabilmek için çabalıyor. Zion halkının gösterdiği yaşam mücadelesi, savaşın çıkılmaz noktası ve yaşanan gerilim tam anlamıyla izleyiciyi koltuğuna kilitliyor.

Konu itibariyle aslında en doyurucu bölüm diyebiliriz Revolutions için. Smith-Neo, Makinalar-Zion arasında geçen savaşın yanı sıra Matrix’i inşa eden mimar ve olayların geleceğini gören kahin arasındaki geçenler de filme getirilen birer artı. Hatta filmin senaryosuna baktığımızda aslında ilk filmden bu yana görülen Neo ve Zion halkına karşın kötüler olarak tanımlanan makinalar arasındaki gerginliğin özünde kahin ve mimarın olduğunu da anlamımızı sağlayan bir bölüm. Durumun en başında mimarın zeka ile hareket etmesi, kahinin ise tümüyle sistemin hatasından doğup inşa edilen program için asıl tehdit oluşu. Bir tarafta mantık bir tarafta sezgiler.

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz. 

devamı...

the matrix reloaded (2003)

Yönetmen: Andy Wachowski, Lana Wachowski

Senaryo: Andy Wachowski, Lana Wachowski

Oyuncular: Keanu Reeves, Laurence Fishburne, Carrie-Anne Moss, Hugo Weaving

Tür: Aksiyon | Bilim-kurgu

Yıl: 2003

Süre: 138 dakika

Ülke: ABD, Avustralya

Dil: İngilizce, Fransızca

Wachowski kardeşlerin muhteşem bilim-kurgu üçlemesi The Matrix’in ikinci ayağı olan Reloaded, ilk filmde altyapının kurulduğu Matrix kavramının üzerine bindirmelerle Neo’nun gerçek dünya ve Zion’u kurtarma çabasında kimliğini yerli yerine oturtması üzerine devam eden bir konu işliyor. 99 yılında vizyona giren ilk filmin büyük sükse yapması ve her sinema konuşulan yerde adının geçip kült film olarak anılmasının yanında her ne kadar yönetmenler ilk filmin gölgesinde kalmamasını istedikleri bir film çekseler de ikinci bölüm olan Reloaded, eleştirmenler tarafından haksız yere kötülenmesi ve izleyiciler için genel olarak daha da güçleşen konusu ile kafaları karıştırmasıyla elde edilmesi amaçlanan başarıyı getirememiş, ilk filmin önüne geçememiş. Tabii bana göre üçlemedeki tüm bölümler gibi Reloaded da olması gerektiği gibi bir devam filmi.

Eleştirilmesinin en büyük nedenlerinden biri filmin derin felsefik olgusundan biraz ayrılarak konuya aşk meselesinin dahil edilmesi diyebiliriz. Bence duruşuyla ayrı bir yer tutan oyunculukların mimiksiz olarak görülüp taşlanması da bu etkenlerden biri.

Temeli oluşturulmuş yapının neticeye bağlanmasında ara basamak olarak görülebilecek ikinci bölüm, neo’nun artık seçilmişlik kavramını daha çok benimsemesi üzerine kurulu. Tabii insan olduğunu unutmamanın verdiği duygusal bağlamlar yapacağı seçimlerin sonuçlarını bir o kadar da etkiliyor. Seçilmiş kişinin özelliklerine bir bir sahip olmaya başlayan Neo, üzerindeki baskı ile rüyalarında gördüğü gelecek olgusuyla karar aşamalarında duygusal yönden seçimlerde bulunabiliyor.

Zion denilen, son insan ırkının yaşadığı yerin kurtarılması üzerine daha çok düşülen senaryoda, tehdit olarak görülen bir o kadar kavram yetmezmiş gibi Matrix içerisinde özgürlüğünü kazanan programların varlığı, klonlanma özelliğinin meydana gelişi ile düşman sayısı daha da artıyor.

Görsel şölen belki çok klişe bir söylem ama bu filmde ilk filme oranla teknolojinin daha çok kullanılmasıyla artan efektler tam da bu klişe lafın karşılığını oluşturuyor. Çokça eleştirilen dövüş tekniğinin yerlere vurulmasının aksine benim düşüncem tümüyle pozitif. İzlerken konunun tümüne inanıp bilim-kurgu türünün en iyi eserlerinden biri olan filmi kötülemek için saçma fikirler uydurmak ne yazık ki pek de mantıklı eleştiri gibi görünmüyor.

Konunun bölünmemesi için aynı sene içerisinde vizyona giren üçüncü bölüm ise tam da Reloaded’ın merak uyandıran final sahnesiyle başlıyor.

Ağır eleştirilere maruz kalmış olsun, bence en iyi devam filmlerinden biri olan Reloaded, yine ilk film gibi görsel, teknik, kurgu, senaryo ve yardımcı tüm etkenlerle unutulmayacak bir film.

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz. 

devamı...

the matrix (1999)

Yönetmen: Andy Wachowski, Lana Wachowski

Senaryo: Andy Wachowski, Lana Wachowski

Oyuncular: Keanu Reeves, Laurence Fishburne, Carrie-Anne Moss, Hugo Weaving

Tür: Aksiyon | Macera | Bilim-kurgu

Yıl: 1999

Süre: 136 dakika

Ülke: ABD, Avustralya

Dil: İngilizce

Bilim-kurgu sinemasının akla ilk gelen ve kült statüsüne erişmiş The Matrix, Wachowski kardeşlerin yönetmen koltuğunda oturduğu, diğer filmlerden onu ayrı kılan en önemli farkın türün içine felsefik olguların yerleştirildiği en iyi filmlerden biri. Öyle ki nerdeyse tüm dakikalarında izleyiciyi sürekli bir soru sorma isteğine hapsetmiş yapısıyla, boş geçmeyen her anı ile orijinalliğini bozmayıp sonuçlanıyor.

İyi bir yazılımcı olan Thomas Anderson’ın Neo takma adıyla boş zamanlarında yaptığı hackerlık serüveninin, nasıl bir anda değişerek simüle dünyanın kuruluşu ve bu dünyada olup biten makine-insan ırkı savaşının sonuçlanmasını sağlayabilecek “seçilmiş kişi” olma yolundan çok daha fazlasını anlatan üçlemenin ilk ayağı The Matrix, bu türün öncülüğünü yapmak için yerini belirlemiş vaziyette devam filmlerinin en alt basamağını oluşturuyor.

Mr. Anderson ile Neo arasında sıkışmış kişiliğin gerçek kimliğiyle karışan benliğini, gerçek ile yapay olguların farkını anlama çabası ve önüne sunulan seçme şansıyla yavaş yavaş elde edilen ve anlamak için uğraştığı dakikalarda bilinçaltına yerleştirdiği korkudan uzaklaşırken Anderson’dan Neo kimliğine geçişi izliyoruz. Duymak istedikleri bir bir dinlediği kahinin ağzından dökülünceye kadar asıl olmayan kimliğinin ona yaşattığı korku, Neo kimliğini kazandıktan sonra ağır bir sorumluluk halini alıyor ve bu yükün altından kalkmak için sığınmaya çalıştığı gerçekliği kabul ediyor.

Tüm görselliğinin yanında derin diyalogların yer aldığı The Matrix, inanç-kader ilişkisi ve seçim şansıyla felsefik metinleri bolca ihtiva eden bir film. Makine ile insan ırkının egemenlik sürecinde, kişilerin görüş ayrılıkları ve dinsel yönden sorgulama eğilimleri de filmi bir o kadar anlamlandıran özellikleri.

Bu olguları tırmalaması, yönetmenlerinin devam filmlerini aynı yıl içerisinde vizyona sokmasının şöhret ve para derdi olduğu düşüncesi ve antimatrix kavramı bile filmin yerini sarsmaya yetmemiş, bilim-kurgu sinemalarının hazin sonu olan ödül meselesinde o da teknik yapısıyla ödülleri kucaklarken anlatılanların çok da anlaşılmaması ve biraz aykırı gelmesiyle diğer yönlerden eleştirmenler tarafından zayıf bulunmuş. Gün geçtikçe anlaşılan ve sinema tarihine önemli katkılarının ve farklı bakış açısı ve duruşunun etkisi olduğu anlaşılıyor. Doksanların sinema açısından belki de en önemli yılı olan 99 senesinde diğer filmler ile dik bir şekilde ifadesini ortaya koyuyor.

Gerek oyunculuk, gerek derin konuların arasında bilim-kurgu sinemasındaki en önemli aşklardan birine sahip olması, teknik altyapı, çekim açıları, gerekse kullanılan müzikler ve yer yer kullanıldığında beyin fırtınasına sebep olan sözlerle The Matrix, gelmiş geçmiş en iyi bilim-kurgu filmlerinden biri.

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz. 

devamı...

fuck music | we love music, we love to fuck

“we love music, we love to fuck… since 1972” mottosunu belirlemiş amaca uygun bir internet radyosu olan Fuck Music, dinlenilesi, dinlenmesi zevkli bir ürün. Yaratıcı aklın değdiği de her halinden belli.

“just play & fuck” diyerek konumunuza/durumunuza uygun olarak “strip”, “sweet lovin’” ve “after shaggin’” olmak üzere üç katogariden birini seçip play tuşuna basarak müzik dinlemeye başlıyorsunuz.

O esnada dinleyici sayısına göre de “x couples are fucking good and listening to fuckmusic.fm right now” diyerek ortamı neşelendiriyor. Tabii o esnada tam olarak neler olduğunu bilemiyoruz.

Hep çiftlerden, sevişmekten bahsediyoruz fakat radyoyu yalnızken dinleyemezsiniz gibi bir diretme de yok, açıp gönül rahatlığı ile gaza gelebilir, garip düşüncelerle boğulabilirsiniz.

Ve Fuck Music dinlemek için herhangi bir üyelik yapma söz konusu değil. İnternet sitesine girmeniz yeterli.

Dinlerken yanınızda sevdiğiniz insanın olması dileğiyle…

fuckmusic.fm

devamı...

kick-ass (2010)

Yönetmen: Matthew Vaughn

Senaryo: Matthew Vaughn, Jane Goldman; Mark Millar ve John Romita Jr. (çizgi roman)

Oyuncular: Aaron Taylor-Johnson, Nicolas Cage, Chloe Grace Moretz

Tür: Aksiyon | Komedi

Yıl: 2010

Süre: 117 dak.

Ülke: Birleşik Krallık, ABD

Dil: İngilizce

11 yaşındaki Mindy ve onun babası Damon çok garip bir aile, daha ilk dakikalardan da anlaşılabiliyor bu gariplikleri. Ödülün dondurma olduğu bir çelik yelek eğitimi izliyoruz. Eğitim de bilindik tarzda değil, küçük kızın çelik yeleği giydiği, baba karakterinin kızına silah doğrulttuğu bir sahne bu. Kızın korkuyorum nidalarına rağmen durumu korkulacak bir şeyin olmadığını söyleyerek geçiştiriyor hatta baba karakteri ve silah ateşleniyor. Tam da onun söylediği gibi yumruk darbesinden başka bir acı hissetmiyor küçük Mindy ve dondurmayı hak ediyor. Ağzı bozuk, şımarık, sevimli, zeki ve tetikçi bir kahraman doğuyor bu sahneyle, adı da Hit-Girl.

Bu sahneden sonra film bir diğer karakter üzerinde yoğunlaşıyor yarısına kadar. Dave adındaki ergen genç hayatını sosyal platformlarda geçiren, süper kahraman dergileri okuyan ve şayet bu şekilde yaşamaya devam ederse geride hatırlanacak hiçbir şeyi bırakamayacağını düşünen biri. Sinirleri normal insan göre biraz az çalıştığı için de pek acı hissetmiyor bünyesinde. Böylelikle süper kahraman olmaya karar veriyor.

Giydi komik, garip renkli kostümüyle gecenin biri vakti suç dünyasını alt-üst etmek için dışarı çıkıyor ve yediği dayak karşısında sinirlerinin de yardımıyla hayatta ve ayakta kalıyor. Bu durumun biri tarafından videoya çekilip Youtube’a yüklenmesiyle de bir anda süper kahraman oluveriyor. İlk sahnenin çılgın küçük karakteri olaydan Dave’in sıyrılmasını inanılmaz havalı bir şekilde sağlıyor ve film rayına oturmaya başlıyor.

Hit-Girl ve babasının davası ise çok eskiye dayanıyor. Annesinin katillerinden öç almak için doğduğu vakitten itibaren babası tarafından eğitilen Hit-Girl ve diğerleri ortalığın tozunu attırıyor.

Klasik süper kahraman filmlerinden çok çok farklı bir yerde Kick-Ass. Neticede olayı biraz da komediye vurup süper kahramanlarla dalga geçiyorlar. Kostümleri bu dalga geçme yönteminde ilk göze çarpan detay. Cart renk seçimleri, giyilen taytlar, karakterlerin tavırları, tümüyle bu duruma ayak uyduruyor.

Bu kadar çok sevilmesinin nedeninin altında eğlenceyi bulmak çok da güç değil. Aksiyon var filmde fakat konu o kadar da abartılacak düzeyde değil hatta derinlik yok bile değiliz. Ama konu derinliği aradığı söylenebilir mi film için, zannetmiyorum. İzlerken izletiyor, eğlendiriyor, işkence sahneleri ve küçük kızın ettiği küfürlerle biraz da karşı çıkıyor, geriyor bile. Güldürmesi de cabası.

Sıradan bir günü eğlenceli hale dönüştürmek için, özellikle evde sıkılanlara tavsiye edilebilir kendisi. 2013’te ikinci filmi de izleyebileceğiz üstelik.

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz.

devamı...

remember me (2010)

Yönetmen: Allen Coulter

Senaryo: Will Fetters

Oyuncular: Robert Pattinson, Emilie de Ravin, Caitlyn Rund

Tür: Dram | Romantik

Yıl: 2010

Süre: 113 dak.

Ülke: ABD

Dil: İngilizce, Çince

Remember Me, genel hatlarıyla unutmak üzerine bir film fakat anlatmak istediği bir konu varsa şayet bunu tam olarak gerçekleştirememiş diyebilirim. Konu itibari ile ise -ki konu varsa filmde- henüz 11 yaşındayken annesiyle birlikte gittiği metro istasyonunda yaşanan talihsizlikle annesinin ölümüne şahit olan ve bu vakitten sonra babası ile yaşayan Ally ile abisinin ölümünden sorumlu tuttuğu, ilgisiz, tek odak noktası işi olan bir babaya sahip Tyler arasındaki ilişki işleniyor. İki genç zamanında derin kayıplar vererek yaşamları alt-üst olmuş, acılarını içine atıp kendi yalnızlıklarını sürdürüyorlar.

Tanışmaları ise ne olmasını istiyorlardı da ne hale geldi denilecek düzeyde, Tyler karakteri sokak kavgasında mağdur tarafı kollarken Ally’nin polis babası tarafından suçsuz yere tartaklanır ve gece hapsine tabi tutulur. Bunun acısını kızından çıkarmak gibi bir amaç edindiği izlenimi veren Tyler, Ally ile tanışır fakat bu iki genç birbirlerine aşık olur.

Ally, zamanında yaşanan korkunç olaydan sonra aşırı korumacı bir babanın gözetiminde büyütülen bir bireyken, Ally’nin aksine Tyler, hiçbir şekilde çok da ilgi gösterdiği söylenemeyen bir ailede yetişir ve tavırları kendisinin sahip olmadığı bir kişiymiş gibi yaşar. Onun ailesinde korumaya çalıştığı tek kişi kız kardeşidir ve sanıyorum filmdeki en iyi oyuncu bu küçük kız.

Aralarındaki ilişkinin çıkmazlığından tutun da bireylerin kendi başlarına olan yaşam tarzlarına ya da iki ailedeki büyüklerin evlatlar üzerindeki ilgilerine kadar türlü konuları odak noktası olarak seçen film gelgitler üzerinde ne yapacağını bilemeyen bir tavır sergiliyor gibi ilerliyor.

Bu dakikaya kadar geçen dakikalarda zaten kendisine asıl bir konu seçemeyen film sonlara yaklaştıkça 11 Eylül vakasına da göz kırpmaya başladığında iyice dağılıyor ve sanki konuyu bir yere bağlayabilme çabası güdüyor. Yaşanan travmalara düz, yalın hatta ifadesiz bir şekilde bakan film, aslında derinlik katılsa iyi bir ürün olma yolunda ilerleyecekken iyice kötüleşiyor ve finale ulaşıyor.

Filmi izlerken yakın arkadaşımın “aa çocuk intihar mı etmiş?” sorusuyla gerilen bünyenin karanlık sinema salonunda kahkaha patlatmasıyla da son nokta koyuluyor. Demek istediğim bu güzel ama bir o kadar da komik anı haricinde filmin bende bıraktığı hiçbir iyi yanı yok. Tabii zevkler görecelidir demek de olaydan sıyrılmanın en kolay tarafı.

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz.

devamı...

perfume: the story of murderer (2006)

Yönetmen: Tom Tykwer

Senaryo: Tom Tykwer, Patrick Süskind (roman), Andrew Birkin, Bernd Eichinger

Oyuncular: Ben Whishaw, Alan Rickman, Rachel Hurd-Wood, Dustin Hoffman

Tür: Dram | Fantastik

Yıl: 2006

Süre: 147 dak.

Ülke: Almanya, Fransa, İspanya, ABD

Dil: İngilizce

Patrick Süskind’in aynı adlı eserinden sinemaya uyarlanan film, 18. yüzyılda Fransa’nın kokuşmuş sokaklarında balıkçı tezgahının altında doğum yapıp iğrenç bıçakla göbek bağı kesilen ve annesinin bu tutumu karşısında trajikomik bir şekilde idam edilmesiyle kimsesiz kalan Grenouille’in hayat hikayesini anlatıyor. Daha doğduğu ilk andan itibaren koku alma duyusu normal insanlardan çok farklı şekilde çalışan Grenouille, açlık sefalet ve lağım kokuları eşliğinde yetimhanede büyüdükten sonra şehrin büyük tabakhanesinin başındaki adama çalışması için satılır. Daha küçüklüğünden beri diğer çocuklardan farklı olduğu anlaşılır ve sürekli yalnız yaşamayı seçer. Kokuların ona hissettirdikleri ise dünyevi hiçbir varlığın hissettiremeyeceği düzeydedir. Üstelik kokuların onun için birbirlerinden çok da farkı yoktur. Normal insanoğlunun güzel ve kötü olarak algıladığı tüm kokular onun için sadece “koku”dur ve tümünün hangi kaynaktan geldiğinin önemi yoktur. Bunun yanında tüm kokuları çok uzakta olsalar bile ayırt edebilir.

Bir gün önünden geçen kızıl saçlı kız “güzel koku”nun ne demek olduğunu ona gösterir. Kızın kokusunu alır almaz baş döndürücü bir sarhoşluğa bürünen Grenouille, kızı takip ederek güçlü kokunun hiç bitmemesini ister. Kıza daha yakın olmak, kokusunu içine olabildiğince çekmek isteyerek olabildiğince yaklaşır, bundan dolayı kız tedirgin olur ve çığlık atmaya başlar. Kızın çığlığıyla afallayan Grenouille bir anda kızı susturmak ister ve kızın ağzını olabildiğince sert, kendinden geçmiş şekilde kapatır. Kokusuyla sarhoş olduğu kızın cansız bedeni kollarında kendisini serbest bıraktığında ise kokuya sahip olacağını düşünür. Tabii beden giderek soğumaya başlayıp ölüm kokusu her tarafı sardığında Grenouille, ona güçlü ve güzel kokunun ne demek olduğunu gösteren bu kokunun nasıl saklanabileceği konusunu aklına getirir ve bunun üzerinde çalışmaya başlar.

Bakire, genç, güzel kızlardan yayılan bu kokulara sonsuza dek sahip olabilmek için uğraşmaya başlar. Bunun için parfüm sektörünün ileri gelenlerinden Giuseppe Baldini’nin yanına çırak olarak girer.

Kitaptaki koku tasvirlerinin sinemaya nasıl aktarılabileceği açıkçası muamma olarak görülse de okurken alınan hazzın filmi izlerken duyulana neredeyse bire bir yakınlıkta bir başarıyla aktarılması filmi iyi kılan özelliklerinden biri. Tabii kitaptaki bazı yerlerin değiştirilmiş bazılarının ise filme hiç yansıtılmamış olması yazılı ürün ile görsel sanatın arasındaki farkı ortaya kokuyor olsa gerek diyerek susabiliriz. Bunun yanında Tom Tykwer, ana karakterin bütün psikopatlığını, hastalıklı ruhunu, olayın geçtiği zamandaki yerlerin tüm iğrençliğini, insanların olaylara bakış açılarını olabildiğince gerçekçi düzeyde göstermiş olması da yine filmi iyi yere getiren diğer ayrıntısı.

Müzikleri ve görsel şöleniyle koku hissinin neredeyse tümüyle verilebileceğini de görmüş oluyoruz filmi izlerken. Ana karakterin anlaşılmaz karakterinde kendimizi bulmamamız ve havaya salınan kokularla sarhoş olduğumuzu görmek de ortaya koyulan işin başarısından olsa gerek.  

Fragmanı buradan izleyebilirsiniz.

devamı...