Ellerindeki de ne öyle sanki gitar ama daha büyük çello desem onun kadar da değil. Neden beni takip ediyor bunlar neden? Ben size ne yaptım? Yeter!
Uzun tırnaklarının içleri pislik içinde. Sanki toprak kazımışlar gibi kimisi de kırık ama hepsi morumsu bi renge sahip. Çürümüşler mi bunlar? Etleri parçalanmış yer yer vücutlarında. Dilleri sivri.
Kıyafetlerine toprak bulaşmış, çürük kokusuyla küf kokusunu alır gibiyim. Konuşmuyorlar. Kim olduklarını bilmiyorum. Sayıları üç gibi ama sanki arkalarında birini saklıyorlarmış gibi. Kestirip atamıyorum, yaklaşıyorlar.
Ayaklarında hiçbir şey yok. Her yere basışlarında parmak aralarından fışkıran toprak ay ışığıyla kıvam bulup gözüme takılıyor. Huzur var içimde nedense. Kendimde değilim sanki bu ben değilim. O zaman ben kimim?
Gözleri yok sanki. Boşluklarında koyuluk var ama bana baktıklarını biliyorum. Usul usul yaklaşıyorlar. Nefes alışlarını hisseder oldum. Kaçmak istesem de kaçamayacağımı bilir gibiyim. Neden içimde korku yok.
Kollarında bacaklarında derin kesikler var. Ara ara kesiklerden sızmış gibi duran kurumuş bir sıvı görüyorum.
Ellerindekileri yavaş yavaş boyunlarının altına götürüyorlar. Elleri hiç görmediğim zariflikte. Korkarak bakıyorlar çalacakları şeye. Duruyorlar. Yavaşça gezdirmeye başlıyorlar yayları tellerin üzerinde. Ses beliriveriyor. Hayatımda hiç duymadım bu kadar hissedilir bir ses. Sanki ordan çıkmıyor da uzaklardan kutuplardan gelirmiş gibi soğuk bir o kadar içi yakan yoğunluğu var, kulaklarım sertleşiyor sanki.
Tıslamayı duyuyorum. Bu onlardan gelmiyor, daha sessiz daha içten ve kormadan sesini yükseltiyor. Arkalarındaki. Bu nerden çıktı şimdi?
İçimde yavaş yavaş korku belirtisi duyar gibiyim. Çenem titremeye başlıyor, dilim düğüm düğüm, parmak uçlarımdan ruhum çekilir gibi, göz bebeklerim küçülüyor, görememeye başlıyorum.
Birden çaldıkları şeyi ellerinden bırakıp arkadan gelenin etrafına toplanıyorlar, adımları dikkatli, yumuşak. Ellerini ona doğru uzatıyorlar, başları öne eğik. Dokunmalarına izin verir gibi bir hareket yapıyor ortadaki ve diğerleri dillerini çıkarıp adeta sevişiyorlar. Elleri hiç olmadığı kadar uzun, dikkatli bir şekilde okşamaya başlıyorlar merkezdekini. Her yerini gözümün önünde yokluyorlar, tüm uzuvlarını, girintilerini. Bana bakarak zevkten dört köşe olurlarken, ben tek başıma hissedip kendimi, usulca yok oluyorum sanki hayattan. Allah’ım bu ne?
Bulutların arkasından kendini gösteren ayın ışığı vurduğunda bedenlerine renklerinin hiç görmediğim soluklukta olduğunu fark ediyorum, kendimin bile hiç bu kadar canlı renklerde olduğumu fark etmeden. Ben hep saydam olduğumu düşünürdüm yanılmışım.
O kadar çok canım çekiyor ki aralarında olmayı bunun için sahip olduğum her şeyi hiç düşünmeden tabaklarına bir besinmiş gibi sunabilirim. Vücudumdaki kasılmalar yüzünden ağırdan bir titreme halinde geliyor iç yiyiş. Midem de bi boşluk, sanki acıkıyorum. Önümde sevişmeleri beni mahvediyor. Takadim kalmadı artık. Yeter!
Birden sesime kulak verip, bendeki arzuyu fark ediyorlar ama bana hissettirdikleri sanki daha öncesinde de fark etmiş oldukları. Sırf beni çılgına çevirsinler diye bunları yaptıklarını sezinler gibiyim.
Ellerine yine o tanımlayamadığım aletleri alıyorlar ve bu defa kendilerinden emin ve kendilerine güvenir bir şekilde. Hiç korkmadan hızlı hızlı sürtmeye başlıyorlar yayları tellere. Merkezdeki dişi dini dışarı çıkarıp bana gösteriyor ve tıslamasını o içten nefes alışını hissediyorum.
Her tele dokunuşlarında vücudumdan bir yer açılıyor. Acısını beynimin içinde hissediyorum. Ben çığlık attıkça onlar daha da hızlanıyorlar, baş dişi daha çok tıslayıp nefes alış verişi daha da belirginleşiyor. Adım atmak istedikçe onlara doğru, hiç korkmadan devam ediyorlar bedenimden bir parça koparan senfonilerine. Her yaramdan akan kanla boyanıyor bedenim adeta ısınıyorum kanımla.
Ay ışığının aydınlattığı suratlarımız bir bir siliniyor sanki ışık huzmesi altında. Soluklaşıyorum. Göz boşluklarım karanlığa bürünüyor, ellerimden akan etin yavaş yavaş kururken ben renksizleşip, onlar benim bütün renklerimi benden çalıyorlar. Kıyafetleri topraktan arınıp güzelleşirken benimkiler çürümeye başlıyor. Küf kokusunu genizlerimde hissediyorum. Zafer çığlıkları atar gibi yalanmaya başlıyorlar yine ben gözler önünde zombileşirken. Adımlarım pasifleşiyor.
Yüzüme bile bakmadan çabucak yok oluveriyorlar.
Arkama baktığımda benliğimin çoktan kaybedildiğini biliyorum çaldıkları aletleri yerde teker teker süzerken. Birini alıp yoluma koyuluyorum soluk bedenimle.
Bana yaklaşan birilerini görüyorum, beni fark etmiyorlar bile. Elimdeki aleti boyun altıma koyup başlıyorum teker teker dökülen senfonime…
Donuklaşıyorlar…