Boş

Boştu evet, hissettiğim tek şey boşluktan ibaretti. Düşmek gibi değildi, böyle karanlıkta falan düşmeye benzemiyordu yani. Bir şey hissettiğimden de emin değildim aslında. Sorun da buydu işte, hissedecek hiç bir şeyin olmamasıydı aslında. Kızabilirdim, çok kızabilirdim. Oturup sabahlara kadar ağlayabilirdim, gülüp geçebilirdim, üstüne saatlerce düşünebilirdim. Olayı sil baştan, tekrar tekrar yaşayabilir, kusurlarımı, kusurlarını bulabilirdim, kafamda bir haklı bir haksız çıkarabilir ya da en azından, haksızı bulmasam bile, kimin birazcık daha haklı olduğunu kuşkusuz söyleyebilirdim. Dur diyebilirdim, yapma böyle, yapmayalım böyle… Yormayalım birbirimizi, üzmeyelim, uzatmayalım, sensizlik canımı yakıyor, sen uyurken bile yalnız kalıyorum ben, bu şekilde gidişin ise çok acıtıyor, yapma. Şu boşluk durumu, hiçbir şey hissedememe hali olmasaydı diyebilirdim bütün bunları.

Ses yükseltme dahi olmadan, tartışılmadan, o kapıdan arkanı dönüp sakince çıkışın olmasaydı eğer ağzımdan çıkardı belki o cümleler. Konuşmasam bile en azından hissedebilirdim gidişini. Canım yanabilirdi, üzülebilirdim, hala düşünüyor olabilirdim. (Hala düşünüyor olmasam şu an bu cümleleri dile getirmeyeceğimin söylenmesi bunu kabul etmeme neden olmayacağı gibi sinirle parlamamdan başka bir işe yaramayacağı için sesli söylemeyi bırak bu cümleyi içinden bile geçirme lütfen.) ah, evet sana gitme diyebilirdim. Çıkma o kapıdan.

Ama sen o kapıdan çıktın, ben de arkandan seslenmedim. Herhangi bir sıfatla tanımlanamayacak kadar normal adımlarla uzaklaştın tam karşısına koltuğu koyduğumuz kapıdan, ben de uzaklaşmanı izledim kapının tam da karşısına koyduğumuz o koltuktan. Bir sürü şey yapabilirdim de, yapmadım işte. Ağlamadım da, sen giderken ağlamadım. Mutfağa gidip bulaşıkları yıkadım sadece. Ardından mutfağı temizledim, tencerelerin olduğu dolabı düzenledim, bilirsin bir türlü düzgün durmaz o raftakiler. Yetmedi bütün evi süpürdüm, ardından sildim. Kıyafet dolabımdaki her şeyi yere indirdim, tek tek katladım baştan. Gömleklerimi eteklerimi ütüledim, tekrar askılarına astım. Bunlar da bitince banyoya gittim elimde çamaşır suyu, cif, bilumum temizlik malzemesi sırılsıklam olana kadar banyo temizledim. O kadar banyoyu temizledikten sonra bir de duş aldım, sonra bornozumla geri dönüp sen giderken oturduğum koltuğa oturdum, içim hala bomboş.

Oturdum orada, saçlarımı taradım ve bekledim. Bilmiyorum ama ne kadar bekledim, ama saçlarım kupkuruydu uzun süredir beklediğimi fark ettiğimde, içim de boş değildi artık. Fiziksel acıyı her zaman geçen can acısıyla doluydu artık. Yerimden kalkacak gücü bulamayınca, koltuğa uzandım ve uyudum. Yüz yıl uyuyan güzeli hatırladım uyandığımda. Onun da uzun sarı saçları vardı, gerçi onun parmağına iğne battı diye uyumuştu ama olsun prens uyandırıyordu onu da. Onu da mı? İyi de beni kim uyandırmıştı?

“Dün burada uyumuşsun yine, sabah sana uğramasam ne olacak bu halin? Hem ne oldu kâbus mu gördün yine?”

“Sen… Sen gitmemiş miydin?”

“Bana git dedin. Ben de gittim, geri gelmeyeceğim dememiştim ki…”

Hakikaten, bana geri gelmeyeceğim dememişti ki…

devamı...

ben de yaparım, ben de yazarım

Neden yapamayayım? Benim de iki elim iki burun deliğim yok mu? Ben de yaparım, ben de yazarım. İnsan olmak o kadar güç mü? Sahiden mi? Gerçekten mi? Ben yaparım. Olurum insan ama nasıl insan? Ne insanlar var. Onlar gerçekten insan mı? Utandım bak. Olmaz onlar insan. Yazık o zaman ben insan olmayayım, havyam olmak daha güzel.
Neden yazamayayım? Benim de kırk parmağım yok mu? Ben de yaparım, ben de yazarım. Yazar o kadar güç mü? Yazık o zaman yazarlara. Kendilerini sırf beğendirmek için mi yazarlar yazarlar. Yazık onlara, çok yazık. İçlerinden gelenleri kağıda dökmek bu kadar mı güç. Bence değil. Ne diyorsunuz, gerçekten mi? Yasaklananlar mı var? Bak ben bilmiyordum. Neden yasaklanmışlar, düşünce suçlusu? O nasıl oluyor? Ben de olayım. Neden olamayayım? Ben de yaparım, ben de yazarım.
Benim fırçam yok mu, ben de olurum ressam sanatçı. Neden? Bak bunu hiç bilmiyordum. Ayıp diye mi? Olmayayım o zaman, ama çok isterdim gördüklerimi çizmek, bombaları çizmek, fuhuşu çizmek, olmaz mı neden? Ben de yaparım, ben de yazarım?
Ben, ben olmak isterim, özüm olarak ben? Neden olamıyormuşum? Benim de beynim, benim de aklım var. İnsanın kendisi olmak o kadar mı zor? Ne kadar? Yazık o zaman bana. Ben, ben olamıyorsam siz olayım. Olmaz mı? Olur neden olmasın? Baksanıza kendinize, benden ne farkınız var. Sizin de iki gözünüz, sizin de ayaklarınız var. Nedenmiş? Olurum ya siz olmak neden korkutucuymuş? Yazık o zaman size.
E, ben ne olayım? Kurt mu olayım, kuzu mu; yazar mı olayım, çizer mi; ben mi olayım, siz mi? Yok ben siz olamam, insan olamam, ölü olamam. Peki ben ne olayım?
İnsan olmak dediniz de, güç dediniz. Siz insan mısınız? Biriniz sağda biriniz solda. Hangisi insan? Yazar dedik olmadı. Hangisi yazar siz mi? Neden? Siz karşı mısınız her şeye? Birbirinize karşıysanız siz nasıl yazarsınız? Hayvan olamazsın dediniz? Sizin gibi mi? Evet ben sizin gibi olamam!
Belki insan olurum. En zorunu seçtim belki ama istediğimde istediğimi yer istediğimde istediğimi içerim. Özgür düşünür, özgür yazarım. Kimseye kendimi ispatlama çabası gütmeden sadece insan olurum, ne sağ olurum ne sol olurum, ne de sizin gibi. Yazık size. Evet ben de yaparım, ben de yazarım ama sizin gibi olamam.

devamı...

havan ve susam taneleri

Susam gibi hayatlar, ezilmiş hatta yağı çıkarılmış. Teker teker, adımları dikkatli, biniveriyorlar banliyö trenine çekmeceden, sonraki duraklarda inmek üzere. Kimisinin elinde bir kese kâğıdı, içinde kuruyemiş, kimisinin elleri boş, kimisinin elinde diğerinin elleri, üşümüştür diye ağzına yaklaştırıp soluğuyla ısıtıyor, kimisinde satacağı yüz on parçalı iğne takımı, kimisinde don lastikleri, büklüm büklüm yere kadar uzanan, kimisinde kendi elleri, belki yokluk çeken belki de sadece koyacak bir yer bulamadı için.
Tren hareket ettiğinde sarsılıveriyor hepsinin vücutlar, ileri ve geri. Telaşla oturmaları son veriyor bir dakika sonra, oturan oturdu, ayaktakiler çoktan uzanıp tutmuşlar elleriyle plastik tutacakları düşmemek için. Nereye ne için gittiklerini kim bilir ama ortak birkaç yönleri var hepsinin, herkes aynı havayı soluyup, aynı nefesle dolduruyorlar ciğerlerini, herkes aynı tıngırtıyı hissediyor ayakaltlarında, herkes aynı taktık sesini işitiyor kulaklarında.
Ellerinde kese kâğıdı olan kadın başkalarına göstermeden atıveriyor fındıkları, ellerinde diğerinin elleri olan gencin ve elleri diğerinin elleri içinde olan kızın kokuları usul usul yayılıveriyor trenin içine, dediklerini plak gibi tekrar tekrar söyleyen adam geziniyor koridorda iğne satmak için, bir süre sonra herkesin zihnine kazınıveriyor dedikleri:’yüz on parça iğne takımı efendim, sökükler, yamalar için. İthal bunlar efendim tam yüz on parça. Bunu alana Japon yapıştırıcısı hediye, bir lira efendim, bir lira.’ İki üç kişi çıkarıp veriyor bir lira. Yeni paralarında bir asaleti var daha ele alınışlarında göze çarpıveriyor duruşları, süslü püslü bir şey. Parayı verenlerden bir tanesi başlıyor içinden iğneleri saymaya, adamın dediklerine pek inanmış gibi gözükmüyor. Birisinin de adama öyle bir para uzatışı var ki aldın alacağını artık tepemden uç der gibi.
Kapı boyuna geçen saçları dik taranmış çocuk kapının kapanmasına engel olmak istiyor ama kapı çoktan kapanıveriyor. Ağzında sakız seyre dalıyor şehrin gecekondularını.
Gecekonduların bazılarının bacalarından tütüyor sobadan çıkan dumanlar, kömür kokan havanın biraz daha kokmasını sağlayarak. Pencereler önünde perdeler çekili, her gün on beş dakikada bir gecen trenin sesinden bıkmış gibi halleri var.
Kimse kimsenin yüzüne bakmaya cesaret edemiyor, korkudan değil yaptıkları. Kimisinin telefonları çalıyor ara ara, suratlarındaki ifadeler hiç değişmiyor.
Olağan hayatlarından bir gün yine yaşadıkları. Teker teker binip teker teker inmek trenden ve sonrası, gidilen yerler.
Dünya onlar için havan, onlar yaşam için birkaç susam tanesi, kader de dövecek. Teker teker alınıp havanın içine bir bir eziliyorlar hatta yağları çıkarılıyor.
İçlerinde ne kin var ne de nefret yaşama duyulan. Onlar bu monotonluktan memnun gibiler. Biraz genç olanlar bu hayata karşı asi. Onlarında ellerinden bir çare gelmiyor yapacak.
Tren yavaş yavaş ilerlerken bir tarafı küflü bir tarafı parlak rayın üzerinde her durakta birkaç kişiye veda ederken sürüp giden yaşam mücadelesinden bir haber, yoruluyor yaptığı işten ara sıra, hiç kimseye hissettirmeden.
Yerini seçer gibi yanaşıveriyor sağ tarafa, kapılarını bu yolculuğun bir göstergesi gibi hızlıca açıyor. Herkes kalkarken oturduğu yerden ellerinde kese kâğıdı olan kadın trenin durduğundan bir haber bitirme telaşı içinde yedikleri fındıkları. Her ağzını açışında birini atıyor ağız boşluğuna, yarısı dökülmüş dişlerinin arasında ezilen fındıktan farksız havanın içinde ezilen kadın. Küçük bir kızın paltosunu çekiştirmesiyle farkına varıyor çoktan Yeşilköy’ü geçtiğini. Hiç bozuntuya vermeden yerinden kalkıp paytak paytak yürüyerek çıkıyor sirkeci garından. İlk bulduğu çöp kutusuna kese kâğıdını attıktan sonra ilk gördüğü kuru yemişçiye girip bir kese kâğıdı dolusu fındık alıp sirkeci garına geri geliyor. Akbilini deliğe dokundurup turnikeden akıveriyor küf kokan gara. Yerini alıp trenin hareket etmesini beklerken teker teker atmaya başlıyor fındıkları ağız boşluğuna. Ve tren harekete geçiyor. Yüz on parça iğne takımı satan adamın sözlerinden bir haber Yeşilköy durağını kaçırmak üzere oturduğu yerde işine yoğunlaşmış, hayatın akışına kendini bırakıveriyor.

devamı...

tarlada çamur

Sessizliği bozan bir çığ gibi düştü yeryüzüne yağmur. İnsanları silmek için bu hayattan belki.
Yavaş yavaş süzüldü yanaklardan ulaşmak için toprağa karışmak çamur olmak için. Kopkoyu karanlıklarda aydınlık bir yüz aradılar, yalamak için, buldular kimisini, bazısı hiç okşayamadı öyle bir ten. O tenlerki pürüzsüz bir sütun gibi; kimisioymalı taştan bir duvar: Hep yere dönük, içlerinde utanç. Gözleri hep yumuk ışığından yoksun, cezaevi bekcisi gibi.
Kırılgan yüreklerine koydukları iki damla sabır taşıyor akan zamanın içine karışıyor, yağmura. Gecenin moru içinden ayrılıyor kırmızıyla mavi, alev gibi yakıyor heryeri. Utanç bitiyor kıskançlık ölüyor. Yağmur siliyor bütün dertleri, kederleri.
Kokusu, direğini kırıyor burnun, yıkıveriyor, toz taşa karışıyor. Çırpılıyor dans edercesine, zihne o çiziliyor, açık bir renk ve eşsiz bir koku.
Düşünceler patlıyor gözlerde, kan süzülüyor oluk oluk gözbebeklerinden, ağız içine dolyor ve mideye ulaşıyor. İnsan kendi kendini yiyor tuzlayıp, içini kemiren farelerle insanların hayatlarında.
Hıçkıramıyor bile sessizlikte tam bir kütüphane ortamı, duvarlar sarı boyalı. Ses sonsuzlukta var olup bitmişlikte yok oluyor yüreklerimizle birlikte.
Yağmur siliyor hayatları yavaş yavaş bu yaşamdan. Durmuyor yelkovan kovalıyor dakikaları.
Midem şişiyor patlayacak gibi...
Kırmızı bulaşır olursa eylem, maviye yer kalmaz süpürür onu.
Acıyla mutluluk yağan yağmurda akıp gider.Hissizleşiriz.
Izgaralar çıklık atıyor, boğuluyorum diye ama yağmur bu bulutlar hep ağlar. Küçük bir kız çocuğunun elinden şekeri alındığında gösreceği ilk tepki gibi.
Kızgın kor tanelerini soğuk buz tabakasına attığında kimin savaşı bu, kim kazanacak gibi bir şey aslında. Buz eriyip su mu olacak, ateş sönüp kül mü?
Yağmur aklımızı karıştırıyor, karıştırdı da.
Aslında yağmur bizi seviyor; sevmese okşar mı saçımızı, yıkar mı yüzümüzü?
Sorun bizi seven şey karşısında göstereceğimiz sonsuz ilgide bitiyor galiba.
Şimdi hep beraber söyleyelim:
'Yağ yağ yağmurcuk, tarlada çamurcuk
Ver Allahım ver, allı pullu yağmurcuk...'

devamı...

ucuz

Hayatın ağzımda karamel tadı bıraktığı bir günde ellerim ayrılıyor birbirinden ve akıyor düşlerim yere,toprağa karışıyor,çamur oluyor,karış karış yeryüzüne seriliyor.Çekiyor ruhumu bedenimden birlikte götürüyor kendinle.Kanımı emiyor,bir damla bile bırakmıyor.
Zamanından sapma yapmış iğde çiçeklerinin dansı bu,çürümüş dut kokularıyla;keskin,insanı sarhoş eden.
Ve ellerim açılıyor,kenetlemek istiyorum onları ama ne çare dökülüyor,savruluyor herbiri sevinçlerimin,çığlıklarımın.
Utanç kaplıyor içimi,kemiriyor ordayken kalbimi.
İki yanımda şimdi,parmak uçlarımdan damlıyor şapır şapır yağmur,şimşekler çakıyor vücudum,boynum sıkılıyor,daralıyor,nefes alamıyorum,şahdamarım çıkıyor.Ellerim terkediyor birbirini,kayıyor arasından ellerimin dünya,masmavi,yere çarpıyor,zıplıyor,tutamıyorum.Sonsuzlukta sonsuz oluyor,erişemiyorum.
Yanağıma damlıyor bir şey,yukarı bakıyorum,bulutlardan kan yağıyor,saçımı ıslatıyor,gözümün içine giriyor,kırmızı görüyorum hayatı,kan kırmızı.
Etrafımda dönüyor her şey,keman çalan dişiler.Her tele dokunuşlarında bedenimden bir yer yara olup açılıyor,kan fışkırıyor,birkaç saniye içinde bedenimde olmayan kan beni ikinci kez yalnız bırakıyor.
Ellerimden akıyor zaman,engel olamıyorum.Bir sinek gibi eziliyorum herkesin önünde,suç benim üzerime yıkılıyor.Dilimin ucunda bir kesik gibi canımı yakıyor hepsi,hayat,yaşam,hatıralar,mutluluklar...
Ellerimden kayıp gidiyor ellerin sadece kokun kalıyor bende,bir tek o kalıyor bana muhtaç,bir tek bende değer buluyor,bir tek bende nefes alıyor, bir tek bende can veriyor.
Kulağımda ayak seslerin,kaçışın,kovalanışın.
Zihnimde sırtın ve onu okşayışım.
Tutuyorum sonunda kurtulmak istiyor benden,sıkı sıkı tutuyorum.Yavaş yavaş süzülüyor parmak aralarımdan kan,çamura karışıyor.Kalbine tırnaklarımı sokuyorum.Çünkü bir tek bende can veriyor...
Ve hayatın ağzımda şarap tadı bıraktığı bir günde düşlüyorum ikimizi.
Şarap en ucuzundan,aynı sen gibi...

devamı...