Çünkü Bu Ben de Seni Seviyorum Demek

Dudaklarını çekme benimkilerin üzerinden. Zamanı unutup kal öyle, bu ben de seni seviyorum demek… Hiç dinlemediğim şarkılar dinlet bana, hiç duymadığım şarkılar söyle. Parmak uçların elmacık kemiklerimin üzerinde gezinsin ve benim aklımda sadece mavi kalsın. İçinde sarı haleler olan mavilerden değil ama, biraz gri biraz mavi. Mavilerinle geldiğinde çok güvendiğim şiirlerimi anlamsız bırak, elimden düşür şiir kitaplarımı. Dudaklarım aralansın ama çıkmasın ağzımdan sana söyleyeceğim şiir dizeleri. Söyleyemediğim sözcüklerimi anla sesimden* ve dudaklarınla dokunduğunda dudaklarıma her şey anlamını yitirsin çünkü bu ben de seni seviyorum demek. Söyleyeceklerime ihtiyacımız kalmasın böyle olunca.

Ben uyurken duymadığımı farz ederek kulağıma fısılda söyleyemediklerini, uyandığımda bana rüya gördüğümü söyle. İkimiz de bilelim rüya olmadığını ama üzerinde durmayalım. Çünkü aslında sen de benim her şeyimsin.

Geçmiş diye tanımladığımız şeyler şu anki hayatımızdan çok uzaklarda başka yaşanmışlıklarda kalsın, bahsettiğimizde bize bile uzak gelsin. “Sahi ne zamandı bunlar?” diye soralım birbirimize. Sanki o geçmiş boyunca hep bir yerlerde sen varmışsın gibi, hani içten içe bağımsız isimsiz birini değil de yüzünü görerek mavi olduğunu bilerek kokunu duyarak ve özellikle onu arayarak seni beklemişim gibi. Adanan adaklar gerçek oluyormuş, dualar içten ve çok edilince kabul ediliyormuş, yukarıdaki beni de seviyormuş gibi olsun şu hayat.

Ne zaman seni karşılamak için çıksam kapıya, yüzünü gördüğüm an ah bir bilsen nasıl özledim diyeyim sana ve dudaklarına dokunduğunda dudaklarım sen de şiirin devamını hatırla: ah bir birsen nasıl özledim / nasıl nasıl nasıl özledim platin dudaklarını! / o mecburi dudaklarını! / salkımsöğüt dudaklarını! / aşktan incinmiş çok kalın hüzzam dudaklarını! / gözlerinden zam isteyen dudaklarını! / gövdeni!. gövdenin törenlerini özledim! Bekledim seni**, çünkü bu ben de seni seviyorum demek.

Elektrikler kesilip de mumları yaktığımızda kapımız çalana kadar anlamayalım elektriklerin geri geldiğini. Yüzlerimiz birbirine dönük, ellerim ellerinin içinde uyuyakalalım. Uyanıp da kitaplarınla ilgilenmen gerektiğinde kahve yapayım sana, üşüme diye omuzlarının üstüne bir battaniye bırakayım, alnının üst köşesinden öpeyim. Çünkü bu ben de seni seviyorum demek.

Ve giderken, son kez olmayacak bir gidişe başlarken, sayısını bile unutacağım vedalarımdan birini ederken sana, önce yanaklarımdan sonra alnımdan öp beni. Genç kız hayalleri kurarken tarif ettiğimiz gibi hani en yakın dostumla. Olur da biri görür diye kapıda dudaklarıma dokunamazken dudakların, biliyorum ben bu da ben de seni seviyorum demek…

*Cemal Süreya – 8.10 Vapuru

** küçük iskender – serseri prens introsu