zaman torbasında çocuklar

Çocukluğumuza dönebilseydik keşke, dumanlardan uzak küçücük bir köyde evcilikler oynayabilsek, verandanın yaz sıcağında sivrisineklerle cebelleşsek, kumdan kalelerin üzerine bir kova suyu dökebilen arkadaşlarımızla laf dalaşına girip salçalı ekmek yiyebilseydik acıktığımızda, küçük aklımızla büyük dünyalara yol alabilseydik dereye bıraktığımız kâğıttan gemilerin üzerinde ve bir de saf duygularımızı çekinmeden gösterebilseydik.

Koskocaman açılan kollarımızla sarılabilseydik annemize yeniden, saçımızı okşasaydı biz uyuklarken, ninniler mırıldansaydı kulağımıza, yeniden ‘anne’ diyebilseydik. Yanaklarından büyük büyük öpebilseydik, sarılabilseydik boynuna sımsıkı, koşarak atlayabilseydik iyi geçen yazılıların ardından, uzun cümleler kurmak yerine sadece ‘ben seni neden bu kadar çok seviyorum anne?’ sorusunu sorabilseydik çocukluk saflığımızla, pak duygularımızı yeniden vurabilseydik dışarıya da ‘bilmem neden bu kadar çok seviyorsun?’ sorusunu alsaydık cevap olarak.

Çimdikleyebilseydik durmadan yanaklarını, dizimiz kanadığında göğsüne bastırıp yüzümüzü hüngür hüngür ağlayabilseydik, sümüğümüzün tuzunu tadabilseydik tekrardan, üzüldüğünü gördüğümüzde ‘çok acımadı anne’ diyebilseydik.

Kendimizden büyük kendimizden ağır çantamızla okula gidebilsek de öğretmen gelene kadar konuşadursa, konuşanlar listesine adımızı yazsalar, tekrardan azar işitebilseydik. Küçük olmanın güzelliğini anlamadan her söze karışsak, anlamasak da konuşulanları sıkılmadan oturup kafa yorabilsek.

Yeniden yerden yüksek oynayabilsek, annemiz çağırana kadar eve gitmesek, tek derdimiz koşmaktan yorulmak olsa, keşke büyümek istediğimiz yaşlara yeniden dönebilsek.

Ataride tetris oynasak, çizgi film kuşağını hiç kaçırmasak, gece uyumak bilmesek, pazar banyolarından nefret etsek, andımızı söylesek yeniden, teneffüslerde tüm arkadaşlarla beraber tuvalete gitsek, ağzımızı dayayıp çeşmeye kana kana su içsek.

Yapabilseydik bunların hepsini, olmak istediğimiz yaşa gidebilseydik, gülmekten karnımıza ağrılar girseydi, dünyanın varlığını unutup patates kızartmasıyla köfte yesek, bıyık yapan bol köpüklü ayran içebilseydik, keşke yeniden çocuk olabilseydik.

Ağlayabilseydik, sokak aralarında koşabilseydik, elim sende oynayabilseydik güneş batarken, dere kenarında kurbağa yavrularını balık sanabilseydik.

Belki mutlu olurduk, en azından mutlu olduğumuzu düşünüp kendimizi kandırmazdık. Tükürmezdik, küfretmezdik, gocunmazdık, kin tutmazdık, başımız ağrıyana kadar düşünmezdik.

Hem bu sefer üzmezdik annemizi, sütümüzü içer erkenden yatardık, geç olmadan eve döner, tabağımızda hiçbir şey bırakmaz, pazar günleri banyoya ilk biz girer, büyüyünce ‘keşke’ dememek için daha çok uğraşırdık.

Şimdi yatalım, uyuyalım, sabah olsun, kalkalım, çocuk olalım…