kar



Saçaklardan inen kılıç görünümlü buzlar var, her ağzımı açtığımda dileme konan kar kristalleri. Perdemi sonuna kadar açtığımda buğulanan bir cam ve flulaşan Ankara Kalesi karşımda. Her yer beyaz, her yer kendisiyle barışık.
Yanakları pembeleşen çocuklar sokaklarda, caddeler soğuğa teslim, gökyüzünde sonsuzluk. Bulutlarda yaşam yok, lapalar halinde iniyorlar yeryüzüne, yumuşacık his bırakıyorlar topuklarda, değmemeye çalışarak birbirlerine.
Yükseklerden bıraksak kendimizi kuş tüyü gibi savrulacaklar havaya, boşu boşuna kırmızıyla kirleteceğiz etrafı.
Durup düşüncelere dalmak var, bir sigaraya yakmak, içimize derin derin çekmek tütünü. Hayallere kapılmak, dünden çok yarınları göstermek parmak ucumuzla, buğulanan pencereye isimler yazmak, sokak lambaları sönmeden uykulara dalmak.
Ajandada “yalnız hissetmek” yok bu an, konuşmak sevdiklerinle, müzik dinlemek, film izlemek var. Kahve krizine girene kadar içmek,  çikolata yiyip gülümsemek var. Devrik cümlelerden çok yalın cümleler kurmak, farklı olmaktan çok sadeleşmek var.
Yukarılara bakmak, ta yukarılara…
Koşuşturmadan çok kalbin sesini dinlemek, adım atışlarda benliği hissetmek, büyümekten kasıt daha da küçülmek, çocuk kalabilmek var.
Yan cama konan kumrular ve ekmek kırıntıları…
Odaların içi boş değil, odalar sen doldurdukça var olur, odalarda benlik var, kitaplar var, kış kokusu var.
Dakikalar geçtikçe kararan bir şehir, yanan lambalar, evli evine köylü köyüne ve sıçan delikleri, “elim sende”ler, akşam yemeği sohbeti, portakal kabukları, mandalina kokusu ve sümüklerini çeken çocuklar.
Durup sessizleşsek, hiç de zor değil duymak.
Yeniden başlayan kaçışlar, hızla düşen kar yumakları.
Etraf durgun, şehir yorgun, her yer karanlık, toprak beyaz.
paylaş:

3 yorum:

  1. o kadar ballandırmasan da geliyorum ankaraya. kaçarı yok.

    YanıtlaSil
  2. dünya üzerindeki herkes nefret etse bile ankara'nın yeri ayrıdır bende. ankara'yı sadece hissedenler sevebilir, üzerinde boş boş deniz arayanlar, sadece önüne bakanlar yada at gözlüğü takmış olanlar değil.
    ankara güzeldir bu yüzden. gizemini kendi içinde saklar daima.

    YanıtlaSil
  3. düş sokağı sakinleri dinlerken aklına gelir bu şehri özlediğin. bir renk vererek tanımlamaya çelışırsın hani. ben yeşil ve kırmızı diyorum.

    YanıtlaSil